Sil baştan

İlkokul sıralarında tahtaya çıkar bir yazı veya bir problemin çözümünü yazarken elimizdeki tebeşiri istediğimiz gibi kontrol edemeyince karışık yazılar çıkardı ortaya. Ya da yazdığımız yazı veya çözmeye çalıştığımız sorunun çözümünü öyle bir karışık yazardık ki, biz başta olmak üzere herkesin kafası karışırdı. Öğretmen çözümü bildiğimizi düşündüyse eğer, olmadı "sil baştan" derdi tebessümle..

Çok zaman sonra şimdilerde beynimizin içine sıkıştırıverdi bu sesi şebnem ferah yeniden "sil baştan" diyerek. Birşeyleri yapabileceğimize hala inanan birilerinin olması da mutlu eder bizi, biz onu yapamasak da. Bu yaz başlarında sokağa açılan pencerenin perdesini aralayıp şehrin karanlıktaki buğulu yıldızlarını seyrederken, insanın aklına bütün muhakemeler gelip geçiveriyor birden. İlk okul yıllarından, Üniversite yıllarından, İşyerinden, evden aklına lirik manzaralar beliriverir. İzmir turkuazda düşüdüğün düşleri hatırlayan bir kemancıya çok sonra bir gece kordonboyunda rastlarsın. Bir şeyleri hatırlatmakta inadı inat bir doğayla yarışamazsın. Sabahları beyazlığını kaybemiş eski plastikten bir masa başında pelikanları süzmek de acıtırmış meğer insanı, Bostanlı iskele civarı.

Bazen bütün herşeyi yapabileceğini düşünür ya insan. Yeniden bir dünya yaratabileceğine inanır ya insan. İşte öyle bir zamanda başlayabilmeli başlayacaksa insan bütün hatıraları yakmaya. Kendinden başlamalı mesela... Moliere'in karakterlerinden Harpagon'un yaptığı gibi yargılamak lazım her şeyi ve herkesi. Ve tabii yargılayamadığımız için tekrar tekrar kendimizi yargılamalı...