Sıra size de gelebilir...

Pek değinmek istenilmeyen bir konuya girmek istiyorum. Bunları yazmadan önce çocuklarımı düşündüm, sonra bütün dünya çocuklarını. Dünyada bilhassa Afrika'da bir kuru ekmek bulamayan çocukları düşündüm. Bir de sadece İstanbul'da çöpe dökülen 100.000 ton civarındaki gıda maddesini.

Bir oyuncak alamayan, kaldı ki bunu istemeyen belkide hiç oyuncağı olmadan açlıktan ölecek olan cocukları gözünüzün önüne getirin. O masum, herşeyle mutlu olan çocukları düşünelim, sadece bir kaç saniye. Hayatımızdaki önem sıralarını düşünelim; sonra acaba birilerinin bikinili görüntülerinden öncemi sonra mı bu çocuklar diye.

Bir de öneri getireyim, gelin bu tarz görüntüler yayınlandığında TV'lerimizi kapatalım; o dakikalarda sarf edeceğimiz elektirik parasını açlık çeken ülkelere bağışlayalım.

Küçümsemeyin; ne olacak demeyin. Belk ide sadece 10 ekmek alabiliriz, ama bir insanın açlıga 30 gün dayandığını düşündüğümüzde, bir çocuğa bir oyuncak hayal etmek için 10 ay verebiliriz.

Hayallerin bedeli nedir bilen var mı aranızda?

Canınızı sıktıysam özür dilerim. Bu uykuya devam etmek isteyenlere iyi geceler, ama uyandım artık diyenler, günaydın, gerçek dünyaya hoş geldiniz!