Sıranın dışında olabilmek

Sırayı bozmamak gerektiğini öğrenerek büyüdük. 

Aynı çizgide, bize öğretilen şekilde ve kararda adımlar 

atmayı öğrendik. Öğretilenleri uyguluyoruz hala farkında 

olarak ya da olmayarak, sonra da sıradan yaşamların içinde 

buluveriyoruz kendimizi. 

Her şeyin sırasını bekledik sırası gelince yapmak için. Sırası 

geldiğinde ise geç olduğunu anladık çoğu kez. 

Yaşımızın gereklerini yapma konusunda tembihlendik sessizce. 

Mesela 18 yaşımızda farklı dünyalara farklı diyarlara gidemedik, sırası 

değildi. Öncelikle meslek edinmemiz gerekiyordu. Ya da kadındık bir 

erkeğin yanında olmalıydık önce. 

Mesela aşkı zamanında yaşamamız gerektiğini öğrendik, ne önce ne sonra. 

Sanal dünyalar, sanal sevdalar da yoktu ama sanal tel örgüler vardı her 

tarafımızda, ruhumuzu kanatabilecek. 

Ve duygular taşmamalıydı yüreklerden, odalardan. 

Öğrenirken büyüdük büyüdükçe sıradan yaşamların içinde kaybolduk. 

Yaratıcılığın bir önemi yoktu, içinde bulunduğun grubun öğretilerinin yanında. 

Çoğunlumuz alışkanlıkların rahatlığı içinde sıradanlığın farkında olmadan 

sürdürdük yaşamlarımızı. 

Bir kısmımıza rahatsızlık verdi ama tel örgüleri aşamadık ve sıra dışı 

insanların öykülerini dinleyerek avunduk. 

Bilmem ki ne kadarımız ruhunun sesini dinleyip sıra dışına çıkmayı 

becerebildik. Ve yaşama bir anlam katabildik. Bakabildik mi gökyüzüne 

bilmem sıranın dışına çıkıp. 

Ayrıksı mı doğulur yoksa ayrıksı mı olunur bilmem ama ruhlarında özgürlük 

taşıyanlar, sıradan çıkıp gökyüzüne bakabilenlerdir. 

* 

Mayıs 2011 / Kurşun