Sitem

Ne zamandır yazmak gelmiyor içimden, belki de istiyorum da ifade edememek korkutuyordur… Kırgınlıklar kağıt kesiği gibi yüreğimde, dokundukça sızlıyor. Söylenen sözleri sindirmeye çalışırken söylenmeyen sözlerin acısı daha da büyüyor içimde. Konuşmak isteyip de susmak nasıl da uzaklaştırıyor insanı en sevdiklerinden bile. Sonra o güzel satırlar düşüyor aklıma;

“Ayrılık ne biliyor musun? Ne araya yolların girmesi, ne kapanan kapılar, ne yıldız kayması gecede, ne güz, ne ceplerde tren tarifesi, ne de turna katarı gökte… İnsanın içini dökmekten vazgeçmesi ayrılık. İpi kopmuş boncuklar gibi yollara döktüğü gözlerini, birer damla düş kırıklığı olarak toplaması içine. Ardında dünyalar ışıyan camlar dururken duvarlara dalıp dalıp gitmesi. Türküsünü söyleyecek kimsesi kalmaması ayrılık…” (Şükrü Erbaş)

Ayrıyız biz uzun zamandır.  Yürek mesafesi aşılmıyor nicedir. Ne zaman vazgeçtik içimizdekileri dökmekten bilmiyorum. Neye yenildi sevgimiz bilmiyorum. Gözlerime yerleşen hüzünle birlikte içimde tarifsiz bir sitem var.