Siyahi

Işığımla baş başayım yine elimde mısralarım...
Mısralarımın karanlığını anlatan bir şair henüz doğmadı dünyaya yada yalnızlığımın kaçıp giden katilini bulucak bir dedektif ..
Boş bir odadayım hüznümün duvarlarını silmeye çalışıyorum o kadar siyah ki karanlıkta iyice kayboluyorlar nerede acaba diye her baktığımda daha da kararıyorlar...
Işık değildi gece mi aydınlatan aslında ruhumu aydınlatan bunu biliyordum da onun o olduğunu söylemiyordum yüreğime..
Yüreğim kızgındı çünkü öfkeli canı acımıştı en derinine kadar ona bunu söylemek yüreğimin canını daha da çok acıtacaktı biliyordum ...
Canım yanıyor diye bagırmak istiycektim ama cesaret edemiycektim hep bana sen öğretmemişmiydin güçlüyü oynuycaksın kızım bu dünyada kimseye ağladığını göstermiyceksin diyen sen gaddar yapmadın mı dünyaya beni,acımasız duygusuz olmayı sen öğretmedin mi bana?
Şimdi yüreğime nasıl yumuşa ağla içinden geldiğince ağla diyecektim senin için...
Bu haksızlık değilmiydi ona...
İnsan bu herkes farklı bakıyor hayata diyemiyormuyuz birbirimize niye kabul etmiyoruz birbirimizi olduğu gibi niye kırıyoruz neden bunu bize yapıyoruz ki ...
Canımı acıtıyorsun dediğimde inanmıyormusun bana yoksa ..
Jiletsin hemde değmeden kesen jiletlerden sözlerin bir ok gibi delip geçiyor her yerimi ağlıyorum şimdi ya birazdan gene güleceğim gün doğacak gecem biticek karanlığımla ben içimde kalıcam gene kendimi gündüz ışığında gecemdeki zindana kapatacağım..
Buğday tenim yine siyahi olucak karanlıktan...
Yine sahte gülücükler atacağım çevreme..
Sen hep olduğun yerde kalıcak dünya ekseni etrafında dönüceksin...
Bende kendi dünya eksenim etrafında...