Sızlayan yürekler şemsiyeye rağmen ıslanıyor

Geçen haftayı üzgün, kırgın, kızgın geçirdim derken hafta sonuna doğru bir kitaba başlayayım dedim beni içine alır da dünyam değişir biraz hayallere dalarım diye umut ederek... Neyse sonunda başlayabildim diyorum çünkü uzun zamandır kitap okuyamıyordum, okumak istesem de okuyamıyordum, düşünceler beni bilinmeyen diyarlara giden yakınlarımı arama çıkartıyor ve dar sokaklarda yolumu kaybediyordum.

Dün akşam başladım ve ellinci sayfada gözlerim iflaslarda ve dalmış gitmişim uykuya.Korkunç bir fırtına sesiyle deli gibi uyandım zaten son zamanlarda uykularım düzensiz. Aman Tanrım o ne öyle yer yerinden oynayacak sanki! Hani korku filmlerinde olur ya uğul uğul uğulduyor. Dışarıdan kırılan saksılar,devrilen kovalar... Panikledim desem yalan olur. Zaten uzun da sürmedi. Sanki gelmek için çok acelesi vardı fırtınanın. Acele de gitti. Ama tabi kuru bir fırtına değildi. Bardaktan boşanırcasına yağmurla işbirliği halindeydi. Kulaklarımda yağmur damlacıklarının ritmik melodisi düşündüm düşündüm... Gökyüzü ağlıyor diye geçirdim içimden. O ağlarken bu kocaman şehirde daha kim bilir kimler ağlıyordur? Gözlerden, Gökyüzünden yaşlar bir kere akmaya görsün; Koskocaman gülen yüzlü şemsiyeler açmak da kar etmiyor. Sızlayan yürekler şemsiyeye rağmen ıslanıyor.