Soğuk mevsimin ruh hali

Soğuk kış akşamları incitiyor ruhumu.

Garip bir tutsaklık sarıyor her yanımı.

Gardiyan da benim, mahküm da.
Demir parmaklık da benim, kelepçe de.

Ziyaretçim yok! Hücre arkadaşım yok!
Duvar yok, kapı yok!
Hasret olduğum bulut yok, güneş yok!
Bahar yok, yaz yok!

Esaret var ama. Bir hapistir, yatıyorum

Soğuk kış akşamları incitiyor ruhumu.

Garip bir karanlık sarıyor dört yanımı.

Üşüyorum! Düşüyorum.
Çoktandır yapmadığımı yapıyorum.
Karanlığın içine ana rahminde kıvrıldığım gibi kıvrılıyorum.
İçim kayıyor, ılık bir rüzgârla savruluyorum.

Yol yok, arkadaş yok !
Güzergâh yok, liman yok !
Veda yok, bavul yok !

Yolculuk var ama. Bir seferdir, gidiyorum.

Soğuk kış akşamları incitiyor ruhumu.

Garip bir yanlızlık sarıyor her yanımı.

Yaşadığım kentin en işlek caddesinde susuyor kalabalık
Tokalaştığım adamın eli yok !
Söyleştiğim insanın sesi yok!

Susuyor, dinliyorum!
Savruluyor, üşüyorum...

Soğuk kış akşamlarının ruh halidir bu. Biliyorum!

Okan Tınmaz 14.01.2008