Sokak çocukları

Hüzün sürülmüş çehresine daha doğuştan,

Tebessümü bile kısık, bakışları gibi,

Kahkahayı kim kaybetmiş ki o bulsun,

Dudakları bile kaskatı kesilmiş gülmüyor.

Caddeleri ana, sokakları baba olan,

Kah mendil uzatan, kah çöp toplayan,

Kaderini bile okuyamayan, yazısı yazgısı,

Gözyaşı arkadaşı olan kimsesiz çocuklar…

Kirlenen bedeniniz ve elbisenizde,

Hep ağlamaktan mıdır bilmem ki,

Bir gözleriniz kalabilmiş tertemiz,

Bir de sevgisiz, ilgisiz kalmış yüreğiniz.

Çok kızıyorum daha küçücük bebekken,

Sizi uluorta terk edip çekip gidenlerinize,

Üşüyorsunuz, açsınız, açıktasınız,

Hayatın zorluklarını çok erken tadansınız.

Aysel AKSÜMER