Son.

Bağırıyorum yüreğimin en acıyan yerinden. Durmadan kanıyorum. Ellerim küçük geliyor, saklayamıyorum kan damlayan gözlerimi. Kan revan içindeyim...

Kırık camlar yutuyorum her yenilgide, acımak neymiş daha iyi anlıyorum. Donuyorum, buz tutuyor yüreğim. Dilim lâl, çıkmıyor sesim. Yaralarım yamanmaktan şikayetçi, dikiş tutmuyor söküklerim.

Hayatla zar atıyorum; "hep yek"im. Her defasında soluyor gülüşlerim. Düştükçe ben kalkıyorum da; düşüyor düşlerim, dökülüyor bir bir, boşalıyor ceplerim. Tüm acılar sevdiklerden armağan; yalan hep doğru bellediklerim.

Boş değil; yanılgılar, mutsuzluklar, yorgunluklar dolu ellerim. Hep ağır yüklerim.

Gelecek zaten yok... Az kaldı; şimdiden de umudu kesmekteyim.

T ü k e n d i m . . .