Sona doğru

yaşam ağacına bağlanıp bırakılan
yıllar geçtikçe ağaca bağlı ipi azalan
yüzüdür ağaç gövdesine değdiği ilk an
vaçgeçmek en zoru mecburiyet yaşamdan.

gevşer yeniden ip, yavaş ve aşağı
ne terk edilmeli yaşam keyifleri ne sigara, fazla yağ
ne değmez hayat demeleri,
zaman akacak artık geri

ilk kabulleniştir, ilk gevşeme, rahat
teninde yara çiçekleri pul pul dökülür, açar
dillerde tüm birikmiş Ulu sözler, meçhulü arar

kim daha şanslıdır bilinmez
belki hiçbir yere gidilmez
belki heyecanlı fırtınalar
öncesi sorulur, silinmez
-alındaki yaralar-