Sona kalan dona kalır

Çocukluk anılarımda yer eden,

Bir oyundu; aslı hayata benzeyen,

"Sona Kalan, Dona Kalır" denilen,

Sözün özü; saf dışı edilen...

Geç kalan, hep dibine kalır,

"Kaynanan sevmiyor" sözüne kanılır,

Erken davranan kaymağını yer, yalanır,

Sona kalansa; kaderine küser, kırılır.

Bu dünya kimine hep "tekerlek üstü"dür,

Değiştiremez kaderini, böyle çizilmiştir,

Şükreder yine de yaşadığına,

Tümsekler en çok ona dokunsa da..

Kimi de "Kalbur üstü" yaşar,

Gittiği yerde, ayakta karşılanır,

Kuş sütüyle beslenir, ağırlanır,

Üstündeki urbanına aldanılır.

"Diken üstü" oturanlar,

"Pamuk ipliği"ne bağlı yaşayanlar,

"Tırlatmasına ramak kalanlar",

Her nimetten hep yaya olanlar.

Dünya budur işte;

Türlü türlü insan,

Renk renk çiçek,

Cins cins hayvan.

Alimi de var, zalimi de,

Delisi de var, akıllısı da,

Dünya hali bu,

Vay halimize vay..

Aysel AKSÜMER