Ey sevgilim seni ölsem de seveceğim

Tutundunsa bir ele,

Huzur içinde

Mutlu yaşamak varken

Köşe bucak kaçıp saklanarak

Huzursuz ve mutsuz yaşamak niye.

Bakma bir daha

Her önünden gelip geçene

Rüya gibi,

Ömür denilen şey de

Her gün uçup gidiyor.

Bizi üzen yıllar mı?

Yoksa sevdiklerimiz mi?

Bunu anlamak

Hiçte zor değil.

Hayat yaşamayı,

Mutluluk gülmeyi,

Sevgi hak etmeyi,

Vefa hatırlamayı,

Dostluk paylaşmayı,

Bilenler için vardır.

Öyle değil mi?

Tanrım ne sevmeyi bildik.

Ne de sevilmeyi,

Ne olursun!

Artık öğret.

Sevip sevilmeyi.

Bilmedik kıymetlerini,

Hiçbir zaman sevdiklerimizin

Bazen kaderin, önüne geçtik.

Ama gururumuzu yenemeyip hep yenildik.

Yoksa bu dünyanın gailesini

Boşuna çekmeye mi geldik.

Bir akılsız başımıza, her şeyi dert alıp

Sevgisiz yaşayıp, gitmeye mi geldik.

Bu dünyada neyimiz kaldı.

Allah’ım..!

Ya sevip, sevilmeyi öğret.

Ya da al, hepimizin canını yanına.

Şimdi bunların,

Tek suçlusu,

Sadece kader mi?

Elbette değil.

Bu derdin iki ayağı var.

Biri sen, biri de ben.

Suçlu aranacaksa,

Her ikimizde birden aranmalı.

Yoksa yarın, her ikimizde

Hakk’ın huzurunda yanıp kül oluruz.

Madem sevmedin sen beni.

Bende çıkıyorum hayatından.

Belki bir daha karşılaşmayız.

Şimdilik gözün aydın olsun.

Sen biraz yalnız kal.

Ben bakarım başımın çaresine.

Belki bir gün, gölge misali,

Süzülüp çıkarsın karşıma.

Elveda sana, ey sevgilim.

Ben sadece buradan geçerken,

Uğrayıp hayatına, bir selam verdim.

Yoksa ben sana, küskün değilim.

Ey sevgilim,

Beni sen değil, yıllar üzdü.

Onun için ben sana değil,

Yıllara küskünüm.

Yoksa insan hiç,

Sevdiğine küser mi?

Güneşe küsüp,

Yüzünü döner,

Çekip gider mi?

Seni ölsem de seveceğim.

Bunu bilmiş ol.

26.04.2010 / Ankara

Cahit KARAÇ