Sonbahar ağıt

Bir serseri rüzgar eser 

kuzeyden 

ısırırcasına yüzünü buralarda ,  

ne kadar kaldırsan da yakanı 

kirpiklerin ıslanır gözyaşınla. 

Soğuktur ama bir hiçtir 

ruhunun üşümüşlüğü yanında 

o sert kamçılı rüzgar. 

ulu ağaçların bedeninde 

yaprakları Sonbaharın 

asılı kalamazlar 

kopup giderler uzaklara 

hiç yere düşmeden. 

Zaman gibi. 

o ulu ağacın gövdesi gibi 

Yüzündeki çizgiler 

anıların hafızasıdır 

buralarda. 

yapraklarım 

sonbaharın yada 

yaşamın ölen yüzüdür 

dayanılası değildir 

Yalnızlık 

bir o kadar da 

‘ insan’ için hüzün. 

yalnızlığın içindeki 

yaşanmışlıklar 

yada yaşanamayan 

aşklar , sevgiler 

gidenler , kalanlar 

ve geri dönmeyip sırtını gidenler 

neler geri gelir, sonbaharla valsinde . 

kendime yolculuğumdur 

bu kalkan tren . 

bir tarafı sonbaharı yaşayan parkın,  

yanındaki istasyon. 

Binip gitmek uzaklara 

hiç bilinmezin aşkıyla 

sonunu bilemediğin 

macera tutkusuyla. 

kan kırmızı bir gül almak 

armağanım. 

sadece sana ve kendime 

bir ıslıkla eşlik etmek. 

bu istasyonda 

yalnız ve yalnız ruhumla 

gidenler ve gelenlerin kalabalıklığında 

üşümüş ve bitmiş.. 

yalnızlık bir tarafım, sensiz.. 

aşksız eksik 

tamamlanmamış ruhum.. 

son tren 

son vagon 

son koltuk.. 

soğuk eser buralarda rüzgar şimalden 

üşümüş ruhum yalnız 

yine sensiz bu son treni beklerken. 

aşkım hüzün dolu 

bir çiçeğin yapraklarına gizlenmiş 

inceden inceden göz kırpar 

çingene çiçekler ellerinde 

işte benim bak buradayım aşkım 

doluyum, senim... 

ben senin ninninim ...