Sonbahar

Alışılmış gidiş

Sonbahar, ömrümüzün ayak seslerini duyurarak geliyor. İçimize saldığı hüzne aldırmayarak, hala mı alışamadın demeye getiriyor. Yaprak çıtırtılarını duymaktan zevk alırken, bu yaz da, niyetlenip niyetlenip yapamadıklarımızı, bir türlü bırakamadığımız yükleri daha ne kadar taşıyabileceğimizi düşünüp, zamana kızacağız çabuk geçiyor diye. Önümüze düşüveren yaprağı, iyilere yoracağız ya, bir yanımız çekiştirecek iyimserliğimizi. Yazın daha kolay sanacağız haberleri izlemek, kapatıp ekranı küfürlerimizi dışarı savurmaya gidişimizi arayacağız. Dünyanın ve ülkemizin, içimize oturan geç kalmışlıklarına, yapraklardan başka teselli bulamayacağız diye korkacağız gizli gizli. İçimizden gelen ürkekliklere bahane bulmak zorlaşacak soğukta. Kendimizle yüzyüze gelmekten kaçamayacağız. Olanlarda payımızı denizlerle azaltamayacağız artık. Güneş yanıklarımız yetmeyecek kendimizi aldatmaya. Çoğunluğun aktığı karanlık tünellere akamadık diye daha çok kahredeceğiz.

Alışamamak suçuyla yüzleşmeye dayanmak zor olacak.