Sonbaharındasın

Canayakınlığın kendine

Ne kederimiz beraber ne sevincimiz
Ne özgeciliğini gören var ne içtenliğini
Soldurarak kurutursun kendi ilkbaharını

Herkes çenberde gezinir sense merkezdesin
Yalnızlığın boşluğunda hep çoğalır
Evrenin erişilmez sınırından oldukça uzaktasın
Çevirmişsin verimli yazını kışa,beklersin.

Sevmeden özgür olamazsın
Dava edersin durmadan beni,zorunluktasın
Ne sevgide varsın ne de iyilikte
Tipiye tutulmuşsun,ayrılmaz kışındasın

Ayrılmışsın dünyadan insanından
Ceza korkusuyla tapınıp yaradana
Korkaklığın ve zayıflığınla seversin
Yaşarsın herşeyi eksik,sonbaharındasın

İnsanın yükselme gücünü önleyip
En temiz inancı bilgisizce eksilterek
Bir rüşvet yüzünden köleliğe kanıp
İşleriz esas günâhı kötü hayatın yasasında kalıp