Sonra fısıltılar kornaya

Şimdi kendini karşı tarafa atmaya hazırdı. Etrafta hiç hayat belirtisi yok gibiydi. Sanki bulvarı dolduran araçlar öyle kendi başlarına akıp gidiyordu. Araçlardan biri tam önünde durdu, sonra diğerleri, hepsi de yaya çizgisinin önünde ip gibi sıralandılar, eğilip önünde duran aracın içine baktı, bir gölge belli belirsiz direksiyona elleriyle yapışmış duruyordu, sonra bir diğerine sonra bir diğerine baktı. Araçların içi gölgelerle doluydu, geri döndü beklediği yere.  Şaşkındı. Sonra ışıklara baktı hala yayalar için yeşil yanmakta idi. Oysa en az yirmi yirmi beş arabayı kontrol etmişti, nasıl oluyordu da hala yeşil ışık yanmaya devam ediyordu. Bu bir rüya hali olabilir miydi? Hayır değildi. Sabah 7.45 gibi kalkmış, pencereleri sonuna kadar açıp ılık bahar havasını içine çekmiş  kahve makinesini  çalıştırmış, bahçedeki çiçeklere, ağaçlara su vermiş, burnuna gelen güzelim kahvenin kokusuyla içeriye gidip; odayı dolduran kahve kokusuna, bahçedeki bitkilere ağaçlara, ağaçların diplerinde can bulmuş solucanlara kendi varoluşuna şükür etmemiş miydi? İçinden bir sesin öldüm ben, dediğini bir an için duyar gibi oldu, sonra araçların içinden aynı tonda sesler yükselmeye başladı, ben öldüm... Herkes hep bir ağızdan ve aynı tonda ben öldüm diye haykırıyordu, sessiz çığlıklarla... Kendini kontrol etmeye çalıştı, araçlardan birinin camına yaklaştı, yansıyan bedenine büyük bir şaşkınlıkla baktı, o da bir gölgeye dönüşmüştü. İç ses tekrar fısıltıyla konuşmaya başladı, birazdan geri döneceksin... Sonra fısıltılar kornalara kornalara araçlara araçlar yollara dönüştü.. Gölgeler hırçın kaygılı neşeli çığırtkan insanlara... Doktorunun söyledikleri aklına geldi.  Çok ince bir çizgi üzerindesin... Her an öbür tarafa atlayabilirsin... Yani bir gün balkonda otururken kendini yolda zannede bileceğin için hop  (galiba şakacı de bir adamdı) aşağıda.. Düşündü çizginin o tarafına geçmek onun için ya da herkes için o kadar da kolay değildi. Ama yine de bir anlık bir şey idi.. Sadece bir anlık... İşte o kadar.