Söylenmemiş sözler

Hayatta ya hiç söylenmemiş ya da yarım kalan sözlerimiz vardır daima. Çok sonraları o sözleri haykırmak, bağırmak isteriz çoğu kez. Ama nafile…

Çünkü bu sözleri zamanın ilerisine atarız daima ve söylemek istediğimiz an biz zamanın gerisinde kalmışızdır.

Söylemek istediklerimizi söyleyemedik istediklerimize… Ya da yarısını söyledik… Geri kalanını büyük bir sır gibi sakladık kendimizde… Sevdiklerimize, dostlarımıza ve hayata söylenmemiş sözler… O sırrı söylemek istediğimizde çoktan gitmiş olacaklardı yanımızdan… Bir tek kendimizin bildiği bu sözleri söyleyemediğimiz için hep kendimizle hesaplaşırız. Bu hesaplaşma bir ömür boyu bırakmaz yakamızı… Vicdanımızla sürekli harplere girer ve hiçbir zaman muvaffak olamayız. Hiçbir zaman bir galibi olmaz bu harplerin ve çatışmaların.

Her an her saniye korkunç nefesini ensemizde hissederiz söylenmemiş sözcüklerin… Bu sözcüklerin nefesinde daima pişmanlıkları, sara nöbetine tutulmuş hastanın titremesini hissederiz kendimizde… Aslında söylemediklerimiz anlamsız ve kifayetsiz sözlerden ibaret değildi… Sözcüklere sığdıracağımız duygular ve yaşamlardı bizi sorgulayan… Neden, niçin, nasıllarla başlayan sorgulamalar… Sorulanların hiçbirine cevap bulamayız. Cevabını bulamadıkça pişmanlıklarımız artar. Artan bu pişmanlıklar karşısında yıkılır kalır âcizane beden…

Bunun içindir ki söylemek istediğimizi o an söylemeli ve yapmak istediğimizi o an yapmalıyız… O zaman pişmanlıklar içinde aciz bir beden değil, yapılanların gönül rahatlığıyla gururla duran bir beden olur sahip olduğumuz…

Yaşanılan bu hayattan bin bir tat alırız sevinçle... Çünkü hayat ikinci bir şansı vermiyor bize …