Yelkenli ve Ben

YELKENLİ VE BEN

I

Bir yelkenli ve içinde buluyorum kendimi… Fırtınalarla, büyük dalgalarla boğuşuyorum sonra… Her şey karanlık ve anlamsız… 'Pusulasız ve kaptansız bu yola çıkmalı mıydım?' diye soruyorum kendime. Bu fırtınanın neler getireceğini, dalgaların beni nereye savuracağını hiç bilmeden gidiyorum. Okyanusta bir kibrit çöpü misali oradan oraya savruluyorum. Kendimi bir sahile vurmak; en azından bildiğim bir limana sığınmak istiyorum.

Kararımı veriyorum ve dümeni kırıyorum bunu gerçekleştirebilmek için… Çetin bir uğraştan sonra ulaşıyorum bildiğim yere, sakin bir limana. Fakat içimde her zaman bir kuşku kalıyor. Acaba diye soruyorum… Yolumda ilerlemeli miydim? Fırtınanın dinmesinden sonra gökyüzünün maviliğini görmeli miydim? Belki hiç bilmediğim yerlere gider miydim? … Yem yeşil ağaçların olduğu, çağlayanların çağladığı, kuşların cıvıldadığı bir yer belki… Belki de bir ada… Kıyısında denizkızlarının şarkılar söylediği bir yer…

Ama kızmıyorum kendime! En kötü kararın bile kararsızlıktan iyi olduğunu biliyorum… Hiç çıkmayabilirdim de o fırtınadan… Hortuma kapılabilir ve bir belirsizliğin içinde yok olabilirdim…

En azından tekrar açılabilme imkânım var o okyanusa… Bu seferde kaptanı ve pusulayı da yanıma alarak nereye gideceğimi daha anlar ona göre gidebilirim kim bilir…

Bunlar tekrar tekrar olabilir… Lakin her bilinmez diyarlara yaptığım yolculukta yaşadığım bütün olayların izi vardır yelkenlide. Benimde gözlerimin derinliklerindeki izler gibi… Bana da yaşayan bir tarih timsali anlatıp duracaktır. Yaşadığımı, yaşadığını ve yaşadıklarımızı…

II

Ama şimdi anlıyorum ki eğer kaptanı ve pusulayı alırsam, bana o ilk hazzı vermeyeceğini…