Söyleyene değil söyletene bak

Aşk söyletirmiş. Âşık söylermiş. Kendinden söylemezmiş.

Bunun için de söyleyene değil, söyletene bak derler.

Aşığın diline bakmayın siz. O pınar gibidir. Derinlerden sızarsa sular ondan da akar.

***

Ben kırlarda çok yaya yürüdüm.

Dağlarda türkü söyledim.

Koyun otlattım, kuzu otlattım.

Kır atıma bindim, dere geçtim, tepe atlattım.

Çeşmeler gezdim, pınarlar gördüm.

Kana kana sularından içtim.

Ne zaman ve kim tarafından yazıldığını bilmediğim yazıları okudum.

Bu yönleriyle pınarların duvarları da han duvarlarına benzerler.

Sizinde bildiğiniz bir yazı hala aklımda.

Aklımda ne kelime, ezberimde.

“Şu çeşmenin haline bak su içecek tası yok.

Kırma kimsenin kalbini yapacak ustası yok”

Pınara tas mı dayanır.

Yan yana getirir, açarsınız ellerinizi alın size tas işte.

Suyu içtikten sonra bur avuç ta alır yüzünüze çarparsınız.

Hem içiniz hem de yüzünüz ferahlanır.

***

Dağlar dost gibidir. Sesinize ses verir hiç olmazsa. Sesinize ses olmayan dostu ne yaparsınız. Hatta bazen sitem ederiz. Sesime taşlar cevap verdi de bir sen vermedin deriz. Senin kalbin taştan da betermiş diye.

Yalnız âşık mı söyler.

Elbette hayır. Dertli olan da söyler. Söylemezse söyletirler.Söylemek zorunda bırakırlar. Derler ki derdini söylemeyen dermanın bulamazmış. Ben bu sözün altına imzamı atarım işte. Tıpkı şimdi olduğu gibi. Sizi buldum ya. Derdimi söylüyorum. Konuşuyorum yazıyorum.

Ne demişlerdi hani?

Söyleyene değil söyletene bak.

Söyleyen benim ya söyleten?

Kimi?

Kim olacak.

Sizsiniz işte siz.