Susmak istedim

Bu sabah sonsuza kadar susmak istedim.

Oysa bazen istesem de susamam

Konuşmak isterim, anlatmak isterim, gülmek isterim.

Kelimeler kontrolümden çıkacaktır bilirim, yine de söylerim.

Koşmakta isterim bazen, çok yol alamayacağımı bile bile…

Bu sabah hiç birini istemedim.

Uyandım, gözlerimi açmamakta direndim.

Geceyi bıraktığım yerde bulmaktı niyetim.

İsteksizce doğruldu bedenim yataktan.

Kendi ayak sesim bozdu sessizliğimi

“Ne yapmak istiyorsun?” dedi, içim.

Hiç ! Hiç olmak istedim.

Kontrolsüzce adımladım odayı,

Geceden kalma her şeye takıldı gözlerim.

Büyük fincanla sunulan kahve, telvesi kurumuş…

Birkaç renkli kalem,

Dört satırlık bir not düşmüşüm, pembe bir kağıda ;

“Ruhlarımız yakın, bedenimiz uzak ey sevgili…

Biriktirdiğimiz kısacık anlara doyamadan

Özlemek seni, ayrılıkla eskiyen her şeyi

Bende sandığımdan eskiyim, eskidim belki.”

Bu sabah susarak söylemek istedim ne varsa

Özellikle sana dair sözleri…

Her kapı çalınışında seni görmek için açmak kapıyı

Hem deli gibi umutlanmak, hem dibe vurmak gibi..

Her çalan kapı açılmalı mı?

Alışkınım ben, yolu yolumla kesişen

Kısacık anlar hediye eden herkese…

İşte bu yüzden bir kez daha susmak istedim.

Gözlerime bıraktım dilimin söyleyemediklerini

Yürümek istedim.

Hep olduğu gibi yalnız, yaralı ama yenilenmiş

Denize yakın olmak istedim.

Bildiğim bir kıyıda yeni hislerimle yüz yüze

Dedim ya sus geldi hem dilime hem yüreğime

Diyeceksiniz ki,

Yazmışsın, kalemin susmamış

E insan yavrusuyum ya susturamadıklarımda oluyor.

İnandıklarım olduğu gibi…