Susmak zamanı...

"O gitti...Veda bile etmeden..."

Böyle başladı anlatmaya...

Nefes almaya çalışıyordu.. Sesi bir gözyaşı selinin önüne set oluşturmuşcasına boğuktu.

Gözlerine baktım.. Karanlık... Kapkaranlık... Dipsiz kuyu gibiydi.

Yüzü solgun... Dudakları kupkuru...

"Otur" dedim... "Otur öyle anlat."

Duymamış gibiydi beni... Gözleri ileride, kimbilir hangi hasret yolculuğunda... Gelir diye mi bakıyor yola... Kim bilir?

Kesik kesik anlatıyor.

Anlayabilmek için ona doğru yaklaşıyorum.. İrkiliyor.. Sanki odada yalnız da kendi kendisi ile konuşuyor... Varlığımı bir an yadırgıyor...

Belki de o denli zayıf görünmekten çekiniyor...

"Neden... Neden gitti?" diye kendine mi... Bana mı... Kime olduğunu bilmediğim bir soru dolaşıyor aramızda utanarak.

"Kelimeler bile utanıyor" diye düşünüyorum hiç ilgisi yokken... Nereden çıktıysa bu düşünce, ilk hıçkırık sesiyle geldiği yere geri dönüyor.

"Hiç kelimeler utanır mı?" diye saçma sapan bir düşünce seline kaptıracakken kendimi.... Bana dönüyor ve sanki tüm yaşananlarda yanındaymışım gibi "Hiç kavga etmedik değil mi" diyor...

Şaşkın bakıyorum cevabın ne olması gerektiğini bulmaya çalışarak...

Herşey yolundaymış dediğine göre... Hatta sevgililer gününde gül bile almış.. Hem de kırmızı...

"Ne dediyse yaptım... Ona bir gün bile karşı çıkmadım, söylediklerini onaylamasam bile tadımız kaçmasın diye ses çıkartmadım" diye devam ederken o... İçimdeki isyankar "Neden..Neden bu denli özveri" diye çığlıklar atıyor sessiz sessiz....

Ve dayanamadım "Değer miydi?" dedim...

"Her anına değerdi....Çok sevmiştim" dedi.

O'na..canım arkadaşıma "Sevmek kölelik değildir"... Diyemedim...

Susmak zamanıydı....