Ta Fetihten beri Mümin, mütevekkil, yoksul

  Bu Sabah bir şiir takıldı dudaklarıma. Çok sevdiğim, gençlik yıllarımdan bu yana sık sık hatırladığım bir şiir.

  Kocamustafapaşa, Ücra ve fakir İstanbul,

  Ta fetihden beri mümin, mütevekkil,yoksul

  Hüznü bir zevk edinenler yaşıyor burada.

 Diyor.Yahya Kemal Kocamustafapaşa adlı şiirinde.

 Nereden aklına geldi bu şiir şimdi diyeceksiniz. Son günlerde kendimi ve çevremdeki kişileri iyice bu mısralarda anlatılan kişilere benzetmeye başladım.

 Özellikle mümin, mütevekkil , yoksul sıfatları çok uymaya başladı bize.Çevremdeki kişiler öylesine başına gelenlere tevekkülle katlanıyor,öylesine sessiz ve çaresiz ki olaylar karşısında adeta bu mısraların bizler için yazıldığını düşünmeye başladım büyük şairimiz tarafından.

  Benim  arada başımıza gelenlere karşı çıktığım, isyan eder gibi olduğum anlar olmuyor değil. Zira benim karekter yapım öyle sessiz  kalmaya uygun değil. Ben ve benim gibi başkaldıranları da susturuyor diğer mütevekkiller.Hepimiz sanki 'Yedi uyuyanlar'gibiyiz. Sonunda ben de diğerleri gibi Hüznü bir Zevk edinenlere benzeyeceğim diye korkuyorum.

Ben de çaresizliğimi şiirlerde arayıp, yazılara döküp dolaşıyorum.

Başka ne yapabilirim dersiniz?