Tamla (Yama)ma

Nesnesi olmayan bir cümleye benziyordu benim aşkım. Sevecek birini bulduğumu sandığımda yanıldığımı anladım. Belgisiz sıfatların belirttiği bir addım hep, nitelik sahibi olmakta zorlandım. Dopdolu, capcanlı, sıcak mı sıcak bir aşktan çok aşkımsı, güzelce ve acımtrak sevdalara razı oldum. Küçültülmek kaderim miydi pekiştirilememiş zamanlarımda? 

Sonra sen çıktın karşıma. Asıl anlatılmak istenenin hiçbir zaman anlaşılamayacağı bir paragraftın benim için, inadına çözmeye çalıştım. Benzeşme kuralına aykırılık gösterdiğimiz gibi değişimi de beceremedik. Biçimce olumsuz cümlelerden olumlu anlamlar çıkarmaya çalışırken ben, sen olumsuzluk eklerinin arkasına saklandın. 

Karşı çıkılacak sözlerim, isteklerim vardı benim sana göre. Bu yüzden tüm cümlelerin "ama " ile başlardı. "Ama yorgunum, ama meşgulüm..." Özne kullanmana gerek yoktu senin, tüm cümlelerin "ben" diye başlardı; hiçbir zaman "biz" dediğini duymadım. 

Zamanla fark ettik ki bir yazım yanlışıymışız. Birleşik sözcük değil, tamlayanı ve tamlananı ayrı yazılması gereken bir tamlamaymışız Artık eksiltili bir cümlenin içinde, tamlayanı düşmüş bir tamlananım ben; bir anlatım bozukluğu...