Tanrım senin için bu kadar zor mu

Kadın, dişi, anne, anneanne ne derseniz deyin, sonuçta o bir kadın. Seven bir yürek, hemde koşulsuz, beklentisiz. Fedakarlık ise, tüm kadınlarda had safhada.
Bir yaklaşırsın, o sana iki defa yaklaşır. Ama bir adım geri attığını hissederse, işte o zaman, kristalden olan yüreğinde önce bir buğu olur. Telafi edilmezse buğu iyice kalınlaşır, bir yerlerden aldığı darbe ile çatlar ve kırılır.
İçinde fırtınlar kopar, bir limana sığınmak ister. İşte burdada hatalar zincirinin ilk halkaları oluşur. Hatalar hataları takip eder, sonuçta kendini dipsiz bir kuyuda gibi hisseder. Yalnızdır, yıkılmıştır. Ne yapacağını bilmeden, yere düşmüş bir hazan yaprağı gibi rüzgarın önünde bir oraya bir buraya savrulur gider.
Rüzgar bir ara onu kaldırımın köşesine sıkıştırdığında, şöyle bir etrafına bakıp, geçmişini anımsar. Neler yapmıştı, bu yaşam içinde nasıl bir çizgide yürümüştü. Hayalleri onun efendisi olmuştu. O efendi aklına hükmetmişti. O da yaşamıştı. Bunda kahırlanacak bir şey yok dedi, saklandığı kaldırımın kenarından, sert esen rüzgarın tekrar peşine düşüp, gidebileceği yere kadar gitmeye karar verdi.
Bakalım, nerde ne zaman bu yaşamdan ve ne biçimde kopacaktı. Halbuki o her şeyi çok seviyordu. Tanrıdan da pek fazla bir şey istememişti. SADECE İSTEDİĞİ SEVGİNİN KARŞILIĞINI ALMAKTI. Bu da bu kadar zor muydu........