Taş döşeli meydanlar

Kalenin içinde eski Ankara evlerinin çevrelediği, taş döşeli küçük meydandaki çay ocağında oturup türk kahvesi içmek her zaman ayrı bir keyif vermiştir. Geçenlerde yine bu meydanda otururken şöyle bir düşündüm Ankara'da başka meydan var mıydı diye. Vardı tabi ama meydanlıktan çıkmış başka birşeylere dönüştürülmüştü. Kızılay, Tandoğan, Ulus gibi çirkin yapılarla çevrelenmiş meydanlara, meydan demek ne kadar doğru acaba? Kimisi parkla boş bir alan tatsızlığında, kimisi pislik içinde...
Oysa kentin hızla akıp giden kalabalığında, görüntü ve gürültü kirliliğinden bir an da olsa uzaklaşıp, soluklanacağı meydanlar olmalı, büyük ya da küçük.
Ankara'ya ilk geldiğim yıllarda Şehir Bölge Planlama'da okuyan bir arkadaşım, beni şehrin belirli yerlerinde gözlerim açık ve kapalıyken gezdirip, her iki durumda da ne hissettiğime dair sorular sormuştu. Hoşuma gidenler ya da eksiklik olarak gördüklerim nelerdi. Hocaları ödev vermişti ve bunu 5 kişi üzerinde uygulayıp anlatacaklardı. Bunlardan biri de bendim. O zamanda hatırlıyorum (10 küsur yıl önce) meydanların eksikliğinden konuşmuştuk.
O kadar sıkıştırılmış çirkin yapıların arasında meydanlar sosyalleşmenin, geçmişe baktığımızda ise toplumsal hareketlerin başlıca merkezi olmuş. Ancak meydanlar da geçmişi örtbas etmeye hevesli, tarih ve kültür sevmeyen bir toplum olarak (aslında iktidarlar demek daha doğru olur sanırım) koruma altına almaktansa, yok etmişiz ya da çirkinleştirmişiz.
Böylesine köklü bir geçmişe sahip olup da böylesine sahip çıkmayan başka bir ülke varmıdır acaba.
İsterdim ki yaşadığım şehirde, Roma'daki gibi sokağın bir ucu bir meydana çıksın diğer ucu başka bir meydana. Ve durup şöyle bir bakayım, oturup derin bir nefes alayım. Ve sonra da " hadi bakalım" deyip kaldığım yerden devam edeyim.
Hayal...