Yanımda bir kızcağız gözleri hafif nemli elinde telefon “gitme” yazıp yazıp siliyor. Bakmamak lazım biliyorum ama telefon ekranı öyle büyük ki ve benim içimdeki ille de yardım edeceğim duygusu görmemek mümkün değil. (tamam tamam hadi merak da var:)
Dayanamadım
“Bizim” dedim “Bizim zamanımızda gönderilmemiş mektuplar vardı yıllar geçse de üzerinden, hala içimizi yakan ve keşke gönderseydim dediğimiz” ……
Şöyle bir yüzüme baktı ve gönder tuşuna bastı bir iki dakika geçmişti ki.. Ekranı bana çevirdi
“Hey sen de kimsin bu telefon benim sevdiğim kızın telefonu ve o asla gidene dur demez :)” diye başlayan bir mesaj gelmişti.. Kız gülümsedi ve devamını okuduk birlikte
“Canım sevdiceğim fikrini değiştirmene ne sebep oldu bilmiyorum ama bil ki " o tek kelime " el ele bir ömür yürüyeceğimiz yolun ışığı oldu, seni seviyorum” ….
Fikrini değiştirmesine sebep olan, gönderilmemiş mektubunu hala çeyiz sandığının dibinde saklayan meraklı bir teyzeydi… genç kız mutlulukla inerken otobüsten, gözlerindeki nemi bana bulaştırmıştı çoktan bu arada ben çantamın içinde her zaman ki gibi lazım olduğunda bulamadığım mendilimi ararken bir mendil uzandı benim ellerimden daha yaşlıca bir elden :) …
Tülin Ülker (Tül’ce)