Sahi, neydin be adam ?

Sahi, yokluğun muydu beni deli eden ? O büyük yangınlara sürükleyen ? Neydi bu nedeni bilinmeyen sensizliğin kördüğüm acısı ... Yoksa sevmeyişinden miydi o boğazıma düğüm olan sancı ? Hani susadın ama su içemezsin zihniyeti, özledim ama yoksun gibi .

Yatmadan önce akıttığım gözyaşlarımın nedeni miydin, yoksa seni sayıkladığım uykularımın karaktersizi mi ? Sahi neydin be adam ? Beni tamamlayan mıydın, boşluğunla uçurumdan atan mı ? Yoksa yalnızlıkla kuşatan mı ?

Kızıyorum bazen kendime, değer mi seni sevmiyen biri için bu kadar üzülmeye. Ama zaten sonunu düşünmeden sevmek değil miydi aşk ? Böyle amansız, delicesine ...

Sen gittiğinden beri en sevdiğim mevsim kış oldu. Yağmur her yağdığında, seninle geçirdiğim o güzel günlerin gözlerimin önünden geçişini seyreder, yağmura eşlik ederdim. Ama en çok bana değer vermeyen birini bu kadar çok sevmekle delilik ederdim .

Hatırlıyor musun ? Tanıştığımız ilk gün .. Ne kadar da masumdun. Ön yargılarımdan kurtulduğum ilk gün .. Güven duygusunu en iyi bana sen aşılamıştın  Tek sorun o aşının zehrini fark edemeyişimdi. Gözlerine nasıl da kenetlemişim kendimi  hatırladıkça sarhoş gibi oluyorum. Hani bir roman var ve en sürükleyici sahnesi, gülüşün ... Ama en iyi yaptığın şey ne biliyor musun ?

 - Ben rüzgarın ardından yalnız kalan bir parça küle dönüştürdün.