Tel arabalar

Hepimiz oynadık be. Sopadan atlar, tahtadan arabalar... En çok da küçük tahta parçalarından ve taşlardan evler yaptık. Zamanın ne çabuk geçtiğini annemizin bize eve çağırma asesiyle anlardık. Az daha, ne olur az daha ....! Şimdi geliyorum. Evet oyun oynuyorduk çünkü. Kolay mı öyle kolayca kalkmak başından. Ekmekten, sudan daha önemliydi oyunlar bizim için. Çocuktuk, hayatımızın en güzel çağındaydık o zaman.

Hey gidi günler! Ne çabuk geride kaldınız bizden. Ya da bizler mi hızlı gittik senden uzaklara? Oynadığımız telden arabaları, çam kabuğundan düzülmüş kukla insanları günümüzün çocukları resimlerde görseler "Bu ne?" diye sorarlar belki. O zaman uzaktan kumandalı arabalar, robotlar olmadığı gibi, şimdi de tel arabalar yok. Bilmiyorum 1980'lerin çocukları olan bizler mi çok mutluyduk, yoksa şimdilerin uzay çocukları mı daha bahtiyarlar? Şunu çok iyi biliyorum: Çok oyuncağımız yoktu belki ama doyumsuz değildik asla. Araba yapacak teli bulamazsak, değnekten atı, eşeği çabucak yapıverirdik. O tozlu, toprak yolların kralı bizlerdik. Kim tutardı bizleri! Hey gidi günler! Ne de çabuk unutuldunuz....

Geçenlerde bir dolak tel almıştım oğlumun resim dersi için. Dedim ki eskiden biz bu tellerden araba yapardık. Çok şaşırmıştı oğlum. Sandım ki "Hadi baba , telden araba mı olur!" diyecek...Dedi ki; "Baba bir tel araba da bana yapsana." Oğlum lise 1.sınıfa gidiyor ama zaman buldukça da evin bahçesinde tel arabasını sürüyor. (Seyfi ÜLGÜL)