Telefon defteri

Geçen gün. Eski kitaplarımı karıştırırken elime eski bir defter geçti. Bazı yaprakları kopmuş, sararmış unutulmaya yüz tutmuş bir defter. Boynunu bükmüş gibi bir hali vardı sanki..! Sorsan kim bilir neler diyecekti. Belki de kızacaktı geleceğe ve yeni dostluklara. İçini çekecekti. Üzülmekte haklıydı.Çünkü bu defter bir zamanlar elimden düşürmediğim. Her sayfasında bir veya birkaç hayat gizli eski telefon defterimdi.

Şöyle bir baktım geçmişime. A harfinden Z ye kadar. Bazı satırları görmek bile istemedim. Bazı satırlarda bu benim en yakın dostumdu dedim, arkasından kim bilir şimdi nerelerdedir. Diye bir ahh çektim. Kimileri ilk okuldan kimileri liseden kimileri de eski komşularımdandı. Hepsi bir zamanlar yanımdayken şimdi bir tozlu defter di geriye kalan kırıntılar. Defteri karıştırırken bir sayfası vardı ki hiç çevirmek istemediğim. Gözlerimden dökülen yaşları engelleyemediğim. Acaba dedim acaba. Telefonun karşısında yine o mu vardı. Biran heyecanlanmıştım. Belki, diye iç geçirdim. Sonra kızdım kendime. Sanki olsa ne yazardı ki. Olsa ne yazardı. Zaman da değişmiyor muydu insanlar gibi. Hayat da değişmiyor muydu. Değişiyordu elbet. Yaşanılanlar unutuluyordu. Bir geçmiş vardı adına mazi diyorlardı. Mazi, bazı anlarda birkaç saniye sahneleniyordu insan beyninde. Bazen eski bir şarkı bazen gezilmiş bir yer, bazen bir parfüm kokusu. Bazen bir söz bazen ise eski bir telefon defteri. Unutulmaya yüz tutmuş. Sararmış.

Hani atsam defteri penceremden aşağı acaba kurtulur muydum geçmişimden. Yada arasam bazı numaraları eski günlerimdeki gibi mutlu olabilir miydim..? anlaşılmazlıklar anlaşılır mıydı..? Annem derdi di; büyüyünce herşeyi anlarsın yavrum. Annem gerçeği saklamıştı benden o küçük kalbim kaldıramaz düşüncesiyle. Çünkü ne kadar büyürsek büyüyelim anlayamayacaktık olanları ama çocukluğumuzdaki gibi, hiçte takmayacaktık hayatı artık.

28/10/2004