Terk ediş…

“Bir bahaneden ibarettir terk ediş.”  Sözü bir şarkıya ait olsa da, yaşamımızın bir gerçeğidir.

Bir bahaneden ibaret kaç kez terk edilmedik ki?

Gidişlere başka bir anlam yüklemeye çalışır insan. Gidenin, kendi tercihi doğrultusunda gitmeyi seçtiği gelmez akla... “Bunca şey yaşadık, bu kadar basit olamaz...” diye düşünürüz ama çıkamayız işin içinden. Biz kabul etmek istemesek de gitmiştir. Bizi terk etmiştir…

Bunu anlamak, algılamak, bizim için çok sancılı olsa da gerçek budur ve değişmeyecektir. Binlerce soruyu, binlerce kez tekrarlarız ama hiçbirinin cevabını bulamayız. Giden gitmiştir artık… Tıpkı dün gibi, tıpkı geçmişteki o özel an gibi…

Onun gidişini kabul etmek öyle zordur ki... Ayrılık üzerine söylenmiş ve hiçbir gerçekliği olmayan sözlere inanmak isteriz. “Kalandır asıl terk eden...” diye bir cümle var mesela. Yalan... Kendi kendimizi kandırırız bir çok yalanla.

İşin özü;

Hemen hemen hepimizin arkadaşı/Sevgilisi oldu ve hangileri bize yalan söylemedi ki! Yalanlar, yalanlar, yalanlar…

Aşk, nasıl bencil bir duyguysa, terk ediş de öyledir. Giden, kendisi için gitmiştir.

Bizi kendisi için sevdiği gibi...

Dönmeyecek, gelmeyecek, pişman olmayacak... Ama merak etme geçecek... Biz istersek tabii ki... Çünkü acı bittiğinde yüreğinde tamamen silineceğini bildiği için unutmamakta direnen ve acısını sürekli tazeleyen insanları da biliyorum. Biz onlardan olmayalım. Aşkı bırakmayalım ki o da bizi bırakmasın. Hem belki de en büyük aşk, henüz yaşamadığın aşktır…

Her gidiş bir terk ediştir evet... O bahaneler bularak gitti... Aşk terk edilenle kalacak...

Hasan DEDE

21.05.2013