Teselli

Bir tesellinin ortasındayım şimdi 

O silik yüzlü çocuk yine karşımda. 

Nereden biliyor bu boyundan büyük lafları 

Sen hiç teselli edilmedin ki… 

Hep seyirci kaldın bir adım geriler de 

Ertelendi umutların öteler de. 

Bu ne cüret, bu ne ahkamdır dilinde. 

Sen hiç mutlu edilmedin ki... 

Bir tesellinin ortasındayız şimdi. 

Sen yaralı bir çocuk 

Ben vaktinden önce yetişkin. 

Bin yıllık savaştan arta kalanız sanki 

Eksik uzuvlarımız,  

Bakma öyle yüzüme 

Biz hiç tamam olmadık ki... 

Biz ‘’hiç’’… 

Olmadık ki… 

Rahşan Atar/ 2010