Tikenli tellerden kazak ördüm kendime

Bir ilaçlı gazoz içimi aşklar yaşattıysa hayat sana hep, tekerrür etmemesi bakımından dur demek gerek tarihine. Sevdiğine şiir yazacak vakti bile bulamadan yeniden yalnızlar rıhtımına demir atmak mı üzüyor seni, yoksa dikenli tellerden kazağını ters yüz etmeye yeltendiğinde oranın buranın çizilip parçalanması mı? Boşver. Issız yerler mesken edinsen kendine, bel bağlayacak bakış yokluğunda, hayalindeki kırda bayırda çite çiftliğe paralel tek başına koşsan? Evet, sen belki ıkınarak cool yapsan da yemez hayat yeldeğirmenlerine karşı zorlama stand-up'ını. Ama denemekten ne çıkar, hayat yemezse ben yerim hesabı? Genel tavrın böyle kendini kendine vurmak olsa, hiç deli görünmezsin o sukunetli cinnet anlarında. Hatta kasete kalem sokup geriye sararken yaşananları, film kopsa da, koluna boynuna dolansa da, sırf sana zararı olur, yalnızlıktan. Bil ki bir Matruşkasın, bir sen var, senden içeri, bir sen daha senden içeri, küçük sen, en küçük sen ve herkes eninde sonunda kendi yörüngesinde dönendir, altı yuvarlak, kaygan. Yolda yürürsün döne döne, rujunu tazelersin, "naber" dersin döne döne. Kendine de kalem sokup geriye sarma isteğin koca bir yalan, biliyorsun değişmeyecek en küçük sen. Ama gelecek her an değişebilir, iyi bir senaryo, güzel oyuncular, esintili havuz başında kokteyl prolonje ortamında başlayan ilk sahneyle motor desen herşey değişebilir. Ya da "bakkaldan bi koşu mutluluk al bize yavrum" gibi kısa, net, ani ve hemen etkili emir cümlelerinde bulabiliriz çözümü. Biliyorum, bir gün gelecek uçan arabalar kullanacağız ve teknoloji o kadar ilerlemiş olacak ki "mutluluk" bakkalda satılacak, "mutluluk" nane aromalı balonlu ciklet, bakkallar da mazide kalmış olsa bile.