Tonları Hayatımıza Girince Renklerin Gerçek Hallerini Unuttuk

Renk algımız bozuldu. Örneğin mavi rengi tonlarıyla önümüze koysalar hangisinin gerçek olduğunu ayıramayız, hepsi de mavi.

Belki gerekliydi belki işimize yaradı renklerin gerçek halleri onları ilk öğrendiğimiz yerde kaldı.

Yani ben şimdi o canım yeşili arıyorum, bulamayınca da baharda ormana gidiyorum.

Bir de renkler desenlerin kurbanı oldu, desenler otursun diye renklerle oynayıp durduk. Tersi imkânsız çünkü renk şekil değil.

Bana maviyi göster desem çoğu kimse belki de bulamayacak. Esas renkleri tonlarıyla bir arada değil ayrı tutsaydık diyorum, beyaz fanila istedim süt bozuğu almış.

7 tane ana renk var, nereden çıktı diğerleri, bunlarla dünya sanki daha güzeldi.

Yan ürünler, alternatifler asılı bozuyor, beyazın tonları ortaya çıkınca sütbeyazın karizması yok oluyor.

Hayata ve dünyaya paralel bir değişim mi bu? Asılların tanınamaması, netliklerin ortadan kalkması, çizgilerin belirsizleşmesi… Sanki yok oluşa doğru gidiyoruz.