Tükendim sevda yollarında

Şiirlerden kule yaptım yar... Sen öyle san... Kulelerim iskambil kağıtlarından benim. Hani hafiften esse rüzgar yıkıldı yıkılacak... Öyle ince bir çizgi ki... Öylesine hassas ki...

Yavaş yavaş yok oluyorum... Umurunda mı yar... Yoksa daha beter ol mu içinden geçen... Mutlu musun söyle... Sen görmüyorsun ama durup durup akıyor gözyaşlarım... Yüreğim ağlıyor...

Ne şiirler, ne satırlar artık merhem olmuyor yarama... İçimde öyle bir sızı var ki... Keder tüm vücudumu ele geçirmiş halde. Bu savaştan kazanan olarak çıkmak istiyorum ama nasıl, bunu bilmiyorum.

Ters dönmüş bir böcek gibi debelenip duruyorum, eskisi gibi olabilmek için bir kaldırımın köşesinde. Hani üzerime biri bassa, ezse belki de kurtaracak beni bu dertten.

Hey yar... Seninle konuşamıyoruz bile artık... Oldum olası şikayetçiyimdir senin beni anlamadığından… Bilirsin ama oralı olmazsın… Varsın olsun…

Gece üzerimi örttü kapkaranlık… Karanlık… Güneşi unuttum… Aydınlığı unuttum. Yüzüm gülmüyor… Bedenim çamaşır ipi misali gerilmiş… Beynime uzunca bir süredir misafir olan ağrı esir aldı bedenimi de… Mecalim kalmadı… Tükendim sevda yollarında…

Kazandın yar… Artık kutlama vakti… Kaldır kadehini, şerefe.

Yıkıldı iskambil kağıdından kulelerim.