Tüketim kültürü ve çocuklarımız

Dünyada gelişmişler diğerlerini yönlendirmeye devam ediyor.IMF, Dünya bankası, Dünya Ticaret Örgütü gibi kimi örgütler, gelişmekte olan ülkelerin tarımsal üretimlerini dışsatıma yönelik ürünler üretmeleri için yönlendirmişler, Pamuk, kahve, şeker gibi ürünleri üretmeleri için teşvik etmişlerdir.

Afrika, Asya, latin Amerika ve diğer gelişmekte olan ülkelerin gıda üretimi yerine dışsatıma yönelik ürün üretmeleri sonucu bu ülkeler gıda ihtiyaçlarını gelişmiş ülkelerden karşılamak zorunda kalmaktadırlar ne yazık ki. Gün gelmiş dünyada gıda fiyatları artmaya başlayınca da ister istemez gıdaya ayırdıkları para da o oranda artmıştır.Yönetenlerin yönetilenlere reva gördüğü ilginç ve üzerinde düşünülmesi gereken bir durum.

Yoksul ülkeler, gıda açmazında son yıllarda kendilerine dayatılan yanlış tarım politikalarının kurbanı olmuşlar, olmayada devam edecek gibi görünmektedirler. Gıda fiyatları yoksul insanları vurmuştur.Türkiye’ye yönelik tarım politikaları da elbette bundan farklı değildir.

Yaşadığımız coğrafyada varlığımızı sürdürmek başkalarının bize verecekleri yöntem ve icazetlerle olmamalıdır.Bu bağlamda insanların yaşamında gıdanın vazgeçilmezliği söz konusudur.Geleceği şekillendirecek olan gıda ve su yönetimleri olacaktır.Ayrıca insanları yetiştirme, yönlendirme ve bilinçlendirme ayakta kalmanın olmazsa olmazlarıdır.

Batılı dediğimiz gelişmiş ülkelerin diğerlerine yönelik politikaları sadece gıda ve tarımla kalmamaktadır.Kültür, dil, gelenek görenek, eğitim, alışılagelmiş yaşam biçimlerini değiştirme, tüketim kültürünün artırılması ve zihinlere kazılması gibi çok çeşitli alanlarda da işlerine gelecek yöntemleri acımasızca uygulamakta ve uygulama fırsatı aramaktadırlar.

Bu uygulamada maalesef en çok etkilenenler hiç kuşkusuz çocuklarımız ve gençlerimizdir.Tv ve medya aracılığı ile ve devasa Bilboardlar vasıtası ile gelecekte umudumuz olacak çocuklarımızı etkileme politikaları kimi şirketlerce gündemden düşürülmemektedir.Reklamların insanları sanal ortamda etkileme işlevi bilinçli olarak kafalarımızın içine yerleştirilmekte, tüketime özendirmektedir.

Yıllar öncesi Anadolu gençliği ve yetişme koşulları ile günümüz gençliğini kıyaslamak elbette günümüz gençliğini avantajlı kılacaktır.Geçmişte var olanla yetinmek söz konusu iken, büyüklerimiz hayır dediğinde sesimiz çıkmaz iken, günümüz de öyle midir.

Kimi gençlerimiz ve çocuklarımız arkadaşlarında var olanı kendisi de edinmeye çalışmakta, internet cafe kültürüne kendisini kaptırmakta, hayatın gerçeklerine ise uzak kalmaktadır.Çocuklarımızın zihinlerine yerleştirilmeye çalışılan “her şey senin, her şeyi yapabilir ve isteyebilirsin, herkeste istediğini vermek zorunda, herkes sana hizmet etmek zorunda, internet ve cep telefonu herşeyindir, kuralların canı cehenneme” gibi alışkanlıklar toplumumuzun ne derece dejenere olduğunun göstergeleridir.

Gençlerimize ve çocuklarımıza, istediği şeyi almamakta direnince ya da olması gerekeni anlatmaya çalışınca aldığınız cevap “ya sizin çocukluğunuz ile bizim çocukluğumuz ve yaşantımız aynı mı” söylemi ile ve kapının “çat” diye kapanması, “suratın asılması”, “ eşyalara tekme atılması” gibi ilginç davranışlarla karşılaşmaktayız zaman zaman.Bu çoğu ailelerde var olan bir sorundur.Aileler ve ebeveynler çocuklarını hayata tutunmaları için çaba harcayadursunlar, bu çabalarında çocuklarımıza ve gençlerimize dayatılan “tüketim alışkanlığı” ve “serseri gençlik” yaklaşımı karşısında çaresiz kalmaktadırlar.

Diğer yandan işin ilginç bir boyutu daha vardır.O da “ sen hiçbir şeyi bilemezsin, bilenleri dinleyeceksin”, yada “sen düşünme, sadece söyleneni yap yeter” veya “sus ve yerinde otur” yaklaşımıdır.

Kültürel yönden, yetişmekte olan çocuklarımıza verilmeye çalışılanlara karşı yılmadan, usanmadan, doğruları anlatma ve öğretmeye devam etmek gerekmektedir.Yetiştirdiğimiz evlatlarımızın gelecekte “neyin iyi neyin yanlış “olduğunun ayırdında olmaları onlara vereceğimiz eğitimle mümkün olabilir.

Sokak çocuğu kültüründen onları uzak tutmak için teknoloji ile mücadele etmek zor olsada, akılcı bir yaklaşımla çözüm yolları aramalı ve hayata geçirmeliyiz.Elde ettiklerimizin harcanması ve kullanılmasında akılcı davranmak, bilinçli tüketici olmak, yerinde ve ihtiyaca göre karar vermek, kendini denetleyebilmek, tüketim toplumu değil üretim toplumu olmaya özen göstermek ve gereksiz şeylere özenmemek gerekir.

Gelişmiş çok uluslu devasa boyuttaki şirketlerin, tüketimi özendirici etkisinden kaçınmak ve kendi öz değerlerimize yönelmek ve sahip çıkmak, gençlerimize ve çocuklarımıza yaşayacakları coğrafyada ayakta kalabilmeleri İçin onları; sevginin, saygının vazgeçilmezliğini bilen, akılcı ve ayakları yere sağlam basan bireyler olarak yetiştirmek için “geç ve güç “olmadan çaba sarfetmeliyiz.