Türkiye'de ulusalcı olmak

Türkiye’de ulusalcı olmak, on yıllardır oy attığı tek bir adayın dahi seçim kazandığını görememektir. Başarının, oyları bir puan arttırmak; zaferin iktidar partisinin oylarının düşmesi olduğunu zannetmektir.

Türkiye’de ulusalcı olmak, sadece iktidarda mevcut hükümeti görmemek için; sevmediği parti başkanlarına, Mustafa Sarıgül’e ve hatta Ekmeleddin İhsanoğlu’na oy atmaktır. Derme çatma bir çatının altına sığınıp sırılsıklam olmaktır.

Türkiye’de ulusalcı olmak, batı sahillerinde CHP’li, Orta Anadolu’da MHP’li, Doğu Anadolu’da AKP’li (genellikle çok zorlanarak), güney sırının ötesinde PKK’lı (büyük iç tartışmalar yaşayarak) olmaktır. Melih Gökçek’e bakıp, Kadip Topbaş’a; Yiğit Bulut’a bakıp, Nihat Zeybekçi’ye; Tayyip Erdoğan’a bakıp Abdullah Gül’e kanaat etmektir. Özetle, kendisine istediği seçeneği yaratamayıp, ehveni şeri desteklemektir.

Türkiye’de ulusalcı olmak; oylarını bir başka partinin oylarıyla toplayıp (eskiden DSP, şimdi MHP) bu iki parti birleşse, neler olacak diye hayıflanmaktır.

Türkiye’de ulusalcı olmak, cennet vatanım diye cümleye başlayıp, Ege sahillerine sıkışıp kalmaktır.

Türkiye’de ulusalcı olmak, 30 sene önce kanlı bıçaklı olduğu akımın içinde kendini bulmak. Milliyetçilikle – ulusalcılık arasında fark (aynı şeyin kırmızısı ve yeşili..) varmış gibi yapmaktır.

Türkiye’de ulusalcı olmak, bireylerin ön plana çıktığı medeni toplumlara öykünüp ümmetçi bir topluma gitmemek için toplanmış insanların el ele tutuşmasıdır.