Türkiye Solunun Dramı

Deniz bitti… Yolun sonu göründü… Havada ise bulut! Bitti! Hem de her şey…

Kimler için!” diye sormaya gerek yok aslında, gökyüzüne bakın görürsünüz!

Şu zamanlar 60’lı yıllar, 70’li yıllar değil. Ordunun zinde güç olduğu, “Halktan bir şey olmaz” deyip, “Öncü askerdir” diyenlerin suyu tükendi. Eh tabi ki varlıklarını her zaman kadim kılacak, ellerinde her zaman bir antiemperyalist olma hali olacaktı zaten. Lakin bu antiemperyalistlik de, milliyetçilik sosuna bulanmış haliyle pek bir sırıtıyordu be kardeşim.  Önce antikapitalist olacaksın ki şahsım bu hususa tekrar parmak basmayı uygun görmektedir…

Her ne hâl ise…

Dedik ya devir değişti, 60’ları, 70’leri geride bıraktık. Ama halen bırakmayanlar var. Sebep budur aslında ve bu yazının ana hedefindekilerde bahsi geçen yıllara sabah akşam secde edenlerdir. Onca darbe sonrasında halen yenilmediklerini haykırıyorlar. Be kardeşim “Öncü ordudur” diyen siz değil miydiniz? “Özgürlükçü demokrasi” diyenlere etmediğiniz laf kalmıyordu ve ilaveten “Mustafa Kemal’in hedefi çağdaş uygarlıktır” demeyi ihmal etmiyordunuz? Tabi ki arada bir fark var. Bizler özgürlükçü demokrasi yanlıları, “Ordudan sadece sınır koruması olur” diyorduk. Burunları sürtmemiş olacak ki halen ordunun “Öncü güç”, “Zinde güç” olacağını şu zaman da dahi dillendiriyorlar. Ama tabi çaktırmdan! Her laflarının altında o tarafa dair bir gönderme sezmek mümkün.

Geçen eski bir kulağı kesikle sohbet ediyoruz ve mevzuu geldi dayandı 60’lara, 70’lere… Kafa o yılların kafası olunca, ille de Silivri’ye bir selam gönderiyor muhterem.

“JİTEM nedir? diye sordum… Emin olun, güldü.

“Ya faili meçhuller!” dedim… Güldü, hem de bıyık altından!

“Peki ya darbe faaliyetleri, bulunan silah ve mühimmatlar” dedim… Sırıtırcasına “Geç bunları” dedi.

Evet, geçelim bunları…

Kendi kendime, Kerinçsizlerin, Küçüklerin, Doğanların, Temizözlerin olduğu bir yerlere selam göndermek… Ve ardından “Devrimciyim, ilericiyim” demek, hakikaten nasıl bir duygudur acaba?