Tutunacak bir el

Bir yaz günü idi, plajda oturuyor, kumlarla oynayan iki çocuğu seyrediyordum. Her ikisi de, deniz kıyısında, kovalarıyla kuleler, tüneller ve kocaman bir kale yapmak için beraberce harıl harıl oynuyorlardı.

Kale neredeyse tamamlanmışken, büyük bir dalga gelip kaleyi bozdu. Her şey, bir anda ıslak bir kum yığınına dönüşmüştü.

Bütün uğraşlarının bir anda gözlerinin önünde yok olduğunu gören çocukların göz yaşlarına boğulmalarını bekliyordum. Ama çocuklar beni şaşırttı. Ağlamak yerine, ikisi de kalkıp el ele tutuştular ve gülerek kıyıdan biraz daha uzaklaşıp yeni bir kale yapmaya giriştiler.

Çocukların, o anda bana önemli bir ders öğrettiklerini fark ettim.

Yaşamımızdaki her şey öyle deyimlidir.

Üstünde çok zaman ve enerji sarf ettiğimiz her karmaşık yapı, aslında kumdan yapılmamışlarımıdır.

Başka insanlarla kurduğumuz ilişkiler de ayakta sağlam kalabilmeleri için, az çaba sarf etmiyor muyuz ki Er ya da geç, bir dalga gelip, kurmak için yoğun çaba sarf ettiğimiz dostlukları anında yıkabilmek için uğraşmıyorlarmı...???

Böyle bir durum karşısında, sadece yanında tutacak bir eli olan insan mutlu ve gülümseyebilir.

Hayattaki çaba ve emeklerimizi bir kum tanesi gibi yok olmalarına izin vermeyelim, ve her kezın tutunacak bir eli mutlaka olmalı.