Tutunuyoruz

Geçmiş ve geleceğin anlamlandırılabileceği tek zaman diliminde yani bu gün, bu anda, varolmaya çalışırken acemice tutunuyoruz kırık bir dala. Adına yaşamak dediğimiz ne varsa hepsini saçıyoruz etrafa fütursuzca. Saçtığımız şeylerin ışıltısı gözlerimizi kamaştırıyor, kör karanlıkta bırakıyor bizi. Buz gibi yakıyor bedenimizi benliğimizi korkular.

Korkularımıza da tutunuruz değil mi zaman zaman... Korkusuz olmaya çalıştıkça korkulara batıyor, çıkamıyoruz. Bu modern çağlar dediğimiz ilkel devirde doktor doktor aşk aşk geziyoruz bir çare bulabilmek adına. Sessiz çığlıklarımı duyan bilen birileri var mıdır diye bağırıyoruz çılgınca. Bir tek biz duyuyoruz bu sesi zannederken, kendi sesimizde kayboluyor sadamız. Gençlikti, güzellikti, elimizde ne varsa satışa sunuyoruz alıcı bulunmayan pazarlarda. Kendimizi gösterebilmek adına yapıyoruz, farkedilebilmek adına kimilerini. Kimilerini unutulmak, gizli kalmak adına. Hangi beceriksiz yapar böyle birşey diye sorgularken, hatta utanmadan yargılarken, farkediveriyoruz aynadaki aksimize küfrettiğimizi.

Nedir bizi böyle farksızlıklarla bir tutup farklılık duygularıyla boğan? Bilen, gören var mıdır, şu insan evlatlarının doyumsuzluğunun doyabildiği bir an? Sorular tükenir mi acaba zamanın birinde? Yoksa cevaplar mı tükenir bildiğimiz? Siz, evet siz insanlar, biz insanlar, nasıl kurgularsınız yastığınıza başınızı koyduğunuzda evreninizi? Yastığa 3 kala uyuklayabilenlerin zekasından şüphe mi etmeliyiz yoksa?

Ahh, bir bilebilseydik evrenin sonsuzluğunda asılı kalabilmeyi. Gecenin kör saatlerinde uyanıp düşünmeseydik. Tüm bu sorgulamaların ötesine geçebileceğimiz hissiyle avutuyoruz kendimizi. Korkularımızı kilitli sandıklarda gizlemekten vazgeçmeliyiz, vazgeçemiyoruz.

Siz, nasıl bilirdiniz, insan evlatlarını?

Söz sizde...

Tekiner®