Ülkemizin kaçırdığı en büyük eğitim projesi

Bugün 17 Nisan - Köy Enstitülerinin Kuruluş Yıl Dönümü!!!

Köy Enstitüleri Cumhuriyetimizi kuranların geliştirdiği en büyük Eğitim Projesiydi. Bu konuda okuduğum kitaplardan aldığım notlardan bir tanesinde şu yazıyordu;

"Cumhuriyetin bu ulvi projesinin amacı; köyden gelen yetenekli çocukların tam donanımlı olarak yetiştikten sonra, tekrar köylerine dönerek geride kalan ve okuma fırsatı veya olanağı bulmamışları eğiterek ülkenin okuryazar düzeyini yukarı taşımasıydı.

Köy Enstitüleri’nin o günkü eğitim yöntemi gününün en ileri eğitim yönteminden daha donanımlıydı. Bu modelde teorik ve pratik eğitim birlikte alınıyordu. Yalnız temel dersler değil, yaşama dair bütün konular bir bütünlük içinde işleniyordu. Bir taraftan güçlü bir tarih eğitimi yanında tarım, el işi ve güzel sanatlar ile yurttaşlık bilinci ve ulusal bilinç kazanıyorlardı; diğer taraftan dünya klasiklerini okuyarak, müzik dinleyerek, tiyatro yaparak dünya değerleri ile tanışıyorlardı.

Bu model şimdi bütün dünyada tartışılan yüksek öğretimde probleme dayalı öğretme modeline çok benziyor. Ayrıca her konuda bizden ileride olduğu söylenen AB’nin yüksek öğretimde başlattığı Leonardo Da Vinci siteminin yıllar önce uygulandığı bir şeklidir. "

Ne yazık ki kıymetini bilemedik ve onun yerine ülkeyi baştan başa İmam Hatip Liseleri ile doldurduk!!!

17 Nisan bugünlere gelmemizin ve de niçin 56 yıldır sürekli gelişmekte olan ülke kategorisinde olduğumuzun, nasıl battığımızın da bir göstergesi aslında...

Eğer 17 Nisan 1940 yılında kurulan ve Unesco tarafından en iyi eğitim şekli olarak belirlenen Köy Enstitülerini yaşatabilseydik 14 Nisan gibi günleri hiç yaşamayacaktık!

AB kapımızda olacak bize hergün onur kırıcı yeni şartlar dayatmak yerine, bize kendilerine katılmamız için çok şeyler sunacaktı ama olmadı ve hergün daha geriye gittik ve gidiyoruz!

Hayatımız hayal, uyutma ve uydurma işlerle, din bezirganlarının, numaracı cumhuriyetçilerin, neo-liberallerin ve ayrılıkçıların söylemleri üzerine tartışmakla geçiyor!

Bu yazının fotoğrafına bakınca, çoğumuz bu fotoğrafı hatırlıyor belki, ama bizleri en çok etkileyen ve geçmiş ile geleceği yorumlayan ve yorumlatan bu fotoğraf çok şeyi anlatıyor aslında

Fotoğraf Hasanoğlu Köy Enstitüsünde çekilmiş, siyah-beyaz eski ama gerçek bir fotoğraf,

Enstitünün bahçesinde yerde toprak üzerinde takım elbiseli 3 kişi oturuyor, önlerinde serili peçeteler üzerinde şişeler var, belki gazoz belki su...

3 kişinin etrafında öğretmenler ve öğrenciler var, onlar da yerde oturuyorlar, herkes birbirine kaynaşmış, sohbet ediyor, eğitim alıyor,

bu fotoğraftaki 3 kişinin kimliği ülkemizin bugün geldiği nokta ile ilgili NEDEN, NİÇİN VE NASIL sorularının cevabını gizliyor sanki...

çünkü onlar Hasan Ali YÜCEL, İsmail Hakkı TONGUÇ ve Reşat Şemsettin SİRER, özellikle Yücel ve Tonguç'u unutmak, hatırlamamak mümkün mü?

İşte buradaki sorun, benzer bir fotoğrafı bugün asla ve asla çekemeyecek olmamız!

Herhangi bir Bakan'nın veya bürokratın okul ziyareti sırasında, yollara, hatta çamur üzerine kırmızı halılar seriliyor, her yer süsleniyor, bando mızıka geliyor, folklor ekibi hazırlanıyor, öğrenciler, öğretmenler kar, kış, güneş demeden sabahtan içtimaya dizilip aç-susuz bekliyorlar, bekletiliyorlar, ilgili kişi koruma ordusunun içerisinde 5 dakika için belki geliyor, belki de telefonla çoktan eğitime başlamış okulu tekrar açıyor ve gidiyor, ertesi gün okul da hasta öğrenciden geçilmiyor, bugün öğrencisinin, geleceğin, yarınların içerisine hiçbir bürokrat ve seçilmiş resimdeki gibi giremediği için bu fotoğrafı çekemiyoruz... bazen de bazıları özel eğitim paketlerini okullarda dağıtırken, gazete ve televizyonda öğrencilerin içerisinde gülücükler dağıtıyor, ancak dağıttıkları paketlerden çıkan sözlük ve kitaplar içerikleri ile çok ama çok tartışılıyor...

O zamanki Eğitim Bakanı öğrencileri ve öğretmenleri ile birlikte en zor koşullarda ve yokluk içinde bir eğitim seferberliği başlatmışken, 21. yüzyılda ülkemizde bir zamanlar Jet-Fadıl'ın kontenjanından milletvekili olmak isteyen birisini eğitimin başına getiriyoruz....

NEDEN EĞİTİM DE GERİYİZ DİYE SORMAYA GEREK VAR MI?