- Kategori
- Şiir
Umudumsun
Güneş doldurup mesaisini dinlenmeye çekiliyor yine
şon ışıklarda kayboluyor ağır ağır üzerinden şehrin
iş yerilerinde emeğini ve zamanını nakte çeviren insanlar
bekliyor duraklarda
yüzlerinde yaşamının yorgunluğu
yarınların kaygısıyla...
şehrin içinde patlamış volkanlar gibi
dev bacalar
gökyüzüne kusuyorlar kirlerini
umarsızca,
arsızca,
karartıyorlar gökyüzünü
kimbilir belkide o yüzden karardı
o kadar bu şehrin insalarının yüreği...
Herşeye rağmen
Aklımda sevdanla
tutunmaya çalışıyorum hayata..
Kenar mahallelerinde
ölüm korkusuna karışıyorken
barut kokusu
Ben seni özlüyorum..
Sevmeye çalışıyorum hatrına bu şehri
bu kalabalığı
ki sevgisi teğet bile geçmiyor
insanların biribirine..
Küçük çocuklar boğazlanıyor
Adi ve karanlık yüzlü adamlar tarafından,
bir kadın vuruluyor köşe başında
şaçlarından sürüklenip
kaldırımın üzerine bıraklıyor.
bedenin ağırlığı yükleniyor omuzlarımın üzerine
yapayalnız hissediyorum kendimi
koşup gülüşüne sığınıyorum
sımsıkı sarıp sarmalıyor
sonra yüreklendiriyor beni..
Zira kaldıramazdı içim bunca rezelliği
Kaçıverirdi aklım..
Sen katlanılır kılıyorsun herşeyi
yepyeni bir umutsun içimde
yüreğime ekiyorum filizlerini
koca bir ormana dönüşüyor umutlarım
sevmeye başlıyorum her şeyi
senle sevgimizi bölüşüyoruz
bölüştürüyoruz tüm insanların yüreğine
gücümüz yettiğince aydınlatmaya çalışıyoruz
kirden pasdan şuçtan kararmış gökyüzünü
Çocuklar el veriyor bize küçücük yürekleri
masum gülüşleriyle
gülüşüne katık edip
mutsuz yüzleri güldürmeye çalışıyoruz
gece bekçilerine görünmeden
uyuyan şehirde
rüzgarlarla dağıtıyoruz
karanlık odalarında
kimbilir hangi rüyalarda boğusan insanlara..
Seviyorum seni çaresi yok
Yasak ta olsan, Günah ta olsan..
Nasılsa her güzel şey yasak zaten
düşünmek te dahil
ki düşündüklerinden mahpuslarda
fikirleriyle koyun koyuna yatan
onca insan varken memleketimde..
Soğuktan tir tir titrerken elleri
Bir çocuğun Gözbebeklerinde büyüyen
ölüm korkusu gibi
kokruyorum Sensizlikten..
Sen hiç gitme
hep benle kal..