Umudun gölgesinde

Umudun gölgesinde geçen bir ömrün bekçisiyim. Her günün türlü cefasında yarınların daha güzel olduğunun hayaliyle doluyum. Hiçbir zaman tebessümü düşürmem yüzümden. Bir hayal ki düşünürken olası yaşanacak nice güzelliklerin yaşamayacağımı bilerek, gönüllü vazgeçiyorum belki de her şeyden. Biliyorum ki bu dünya hayatı ölümlü ve yaşanan her şeyin bir sonu var. Hayatımdaki hiçbir güzellik baki değilken yaşadığım kötü şeylerde baki değil biliyorum.  Tıpkı aldığım nefesin ilelebet sürmeyeceği gibi. Bir gün gelecek ki her canlı gibi son nefesimi vereceğim…

Bütün bu kavramlar çerçevesinde yinede vazgeçmiyorum hayatın bana verdiği güzel olan şeylerinden. Her günüm, umut kokusunda yeşerirken, bırakmıyor sevdam beni. Bir sevda ki aşı yaşamdan suyu sevgimden beslenirken, ruhumda bilmediğim ilahi bir huzuru hissediyorum. Bir huzur ki kendimle barışıklığımın verdiği bir duygudayım.

Biliyorum ki bir insan insan için hiç kolay değildi, hayata yarım başlamak ya da bütünken yarım kalakalmak. Elde kalan bu yarım payı da gün gün ellerinden kayıp gittiğine şahit olmak. Normalde her insan doğuyor büyüyor gençlikten olgunluğa erişiyor,  hayatın sahnesindeki rolünü tamamladığında yaşlanmış olarak fani hayattan ebediyete intikal ediyor. Bu hayat sahnesinde her insan farklı rollerde yerini alırken kimisi baştan bütünken, kimisi yarımken bütünleşiyor.

Benim için de hiç kolay değildi yürüyüp koşarken oturduğum yere çakılı kalmak. Meyveyi dalından kendi ellerimle koparıp yerken, şimdi her şeyin başkaları tarafından önüme getirilmesi, her işimi kendim görürken bebek misali başkalarına mahkûm olmak, kimi zaman ağrılar içinde sızlanarak nefes almak. Hayatta bir şeyler hazırlayıp sunarken, hazırcı olmak çok kötü bir duyguydu.

İşte böyle bir hayata yarım başlamışlığın burukluğunda kimi zaman gözlerim yaşlar saklasa da yaşam yinede gülümsüyordu bir yerlerden tıpkı güneşin bulutların aralandığı noktada sımsıcak gülümseyişi gibi. Böylesi güzellikler umudu aşılıyor yüreğime, pes etmemeyi öğreniyorum yaşadığım her olaydan. her mevsim tabiatın verdiği vazifeyi eskizsiz dönüp dolaşıp tamamlarken daha bir seviyorum dağları taşları. Türlü renkte açan çiçeklerin, meyve veren ağaçların, batan günün akşama, gecenin sabah kavuşumundaki bir sevgide daha bir umutla doluyorum. Umut kokulu her günün içinden geçerken bir elimde hüzünlü bir yaşam olsa da bir elimde hayata dair sevinçlerim var, şiir tadında. Her şeye rağmen yaşamım vazgeçilmezliğinde, hayata dair tüm güzellikleri severken, sevildiğimi hissettiğim bir sevda da unutuyorum duyduğum bütün hüzünleri.

Hiçbir şeyden şikâyet etmemeyi öğrenirken sadece nefes almak bile olsa umudun gölgesinde anı yaşamaktan huzur duyuyorum. Böyle bir duyumsayışta hayata gülümsemek daha bir baka güzelleşiyor.