Unut(ama)mak

Dün, sadece geride bırakılan anılar yığını. Bu günü anlamlandırmaya çalışırken hislerimin yoğunluğuna ayak uydurarak adım atıyorum. Yarının kaygısına saygı duymak mı gerek; yoksa bir iken iki bilinmeyenli denklem düşüncesiyle yeise mi kapılmalıyım.
Her aksam kendi düşüncelerime gark oluyor,  birisi daha yanıma gelip oturacakmış gibi kanepemin kenarında yer açıyorum.
Resmini indirdiğim duvarlara yeniden silüetini çizmeye başladım. "Lanet olsun" diyerek geceleri uykumu bölen hafakanlara sövgüler yağdırıyorum. Yüzümdeki maskeyi geceleri çıkarıp, bir sonraki sabah tekrar takıyorum mahalle köşelerinde.
Çöp kutusunu eşeleyerek kağıt parçalarını kendi arabasına tıkabasa dolduran eli yüzü kirli kız çocuğu dikkatimi çeker her öğlen. İkindi vaktinde abdestini almış, ezanın okunmasını bekleyen elleri bastonlu ihtiyarların yüzündeki nur belki de o sokağı kullanmamı sağlayan.
Hayattan beklentilerim vardı ve hayatın benden beklentileri...Sevdiğim kızlar gelir aklıma her akşamüstü, balkonda çamaşır asarken beyaz teniyle penceremi süzen komşu kızının pembe tişörtünü ise aklımdan çıkaramam. Pembe hayaller ya da beyaz düşler...
Bazı otobüs duraklarında, bilbordlardaki mankenleri taciz ettiğimi düşünürüm.Kucağındaki çocuğu, göğüslerini sakınmadan emziren esmer kadını unutamadığım da olur.
Hayat, eteği rüzgarda açılan yetişkin bir kız aslında. Sen ona duygunu belli etmedikçe o sana sırlarını açmaz. Yıllar ilerler ama bazı duygular sadece yerinde sayar. Beyaz bir kağıt parçası belki de hayat. Çizildikçe biten, yanlışlar yapıldıkça silinirken yıpranan.
Akıcı olmayan bir makale,dili karmaşık bir roman, kime yazıldığı belirsiz bir şiir belki de hayat.
Bayat düşünceleri yeni diye yutturma gayreti belki de...
Adını kendinizin koyduğu, tercihi kendinizin yaptığı duygular vardır ya; hayat sadece duygu sürüklenmesi belki de. Hayat bazı şeyleri UNUTMAKTIR  belki de...(en son ne yazıyordum....ımmm...?....!!)