Üşüyorum -2

Polis arabasının camından sokaktakilere bakıyorum sakin, korkak. Neden? diyorum kendi kendime Yanımdaki polis başlıyor konuşmaya. 

“İkametgahın mı değişti abla senin?”diyor 

“Neden” diye soruyorum? 

“Tebligat ulaşmamış sana” diyor. “Mahkemede ifadeni alacaklar..” 

Mahkemede ifademi alacaklar? Hangi mahkemede? Neden? Diye geçiyor aklımdan. Sormuyorum polise. Cevap vermeyeceğini bildiğimden mi yoksa vereceği cevaptan korktuğumdan mı bilmiyorum. Dostlar arkadaki arabada takip ediyorlar bizi. 

Polis konuşmaya başlıyor. "Ben de evleneceğim abla haziranda, 3 senedir birlikteyiz nişanlımla diyor. Polis maaşıyla geçinmek zor bu memlekette."
"Biz suçluları yüzünden anlıyoruz abla. Senin bir suçun olmadığı belli" diyor. 

Hiçbir şey demiyorum. 

Polis arabası adliyeye yanaşıyor. Mahkeme kapısının önünde bekliyoruz. Polis memuru kapıdaki mübaşirle birşeyler konuşuyor elindeki kağıtları göstererek. Mübaşir koşarak başka bir oadaya gidiyor. Ben ellerim kelepçeli oturup bekliyorum kapının önünde. Bir süre sonra mübaşir elinde dosya koşup geliyor. Bekleyin diyor polise. Mahkeme salonuna giriyor. Bir saat mi bir gün mü bekliyorum bilmiyorum. Bekliyorum. 

Mübaşir çağıryor içeriye. Polis kelepçelerimi çıkartıp mahkeme salonuna alıyor beni. Bir ben, bir mübaşir, bir polis, bir hakim, bir yazıcı. 

Adımı soyadımı söylüyor hakim. 

“Sen misin?” diye soruyor. 

"Evet benim" diyorum. 

Sonra başlıyor iddianemeyi okumaya.  

Senin adını okuyor. Bölücülük suçundan arandığını. Devlete karşı gelmekten, polislerle kavga ve hakaret etmekten arandığını söylüyor. Ağırlaştırılmış hapis cezasından yargılandığını. Yakalanamadığını. Tanık olarak bana tebligat gönderildiğini ama ulaşılamadığı için hakkımda tutuklama kararı çıkarıldığını.  

“Ne diyorsun?” diye soruyor bana. 

"Elime tebligat ulaşmadı" diyorum. "O belirttiğiniz adres yıllar önce üniversitede okurken oturduğum eve ait. Söylediğiniz kişiyi tanırım.Yıllar öncesinden. Ama yıllardır ne görmüşlüğüm var ne haber almışlığım" diyorum. 

Kapanmış yaramı bıçakla kanatıyorlar. Heycanlı gözlerin geliyor gözümün önüne. Meydanlara koşuşum seni uzaklaştırmak için. Meydanlarda senin peşinde koşarken belime yediğim coptan, hemen sonrasında düşürdüğüm çocuğumuzdan bahsetmiyorum hakime. 

Seni soruyor nerdedir diye bana. 

"Nerde olduğunu bilmiyorum" diyorum. "Yıllardır görmüyorum." 

Hakim yaz kızım diyor. 

Tanık dinlendi... Kendisini üniversite yıllarından tanırım. Uzun yıllardır görüşmedim nerede olduğunu bilmiyorum. Yargılandığı suçlar hakkında bir fikrim yok.... 

... 

İfademi imzalatıyorlar bana. 

Hakim diyor ki. “Seninle iletişime geçerse, polise bildir.” 

"Olur" diyorum belli belirsiz. 

Polis, mahkemeden tutuklama kararımın düştüğüne dair bir yazı alıp 

“Geçmiş olsun abla” diyor.. 

“Mutluluklar sana, Allah tek yastıkta kocatsın.”diyorum 

Onun mutluluğunu yakalayamayacağımı düşünerek. 

Dışarı çıkıp dostlarıma bakıyorum. 

Yüzümde buruk bir gülümseme sarılıyorum hepsine teker teker. 

İçim ısınıyor...