Utan evladım

Baban utanmazdı, sen bari utan,
Herkese tepeden baktı evladım.
Sadece yandaştı elinden tutan,
Muhalif olanı yaktı evladım.

Onursuz biriydi, ele sarıldı,
Sövene ne kızdı ne de darıldı.
Çok döndü, kıvırdı, beli kırıldı,
Süründü tepeye çıktı evladım.

Ortamı sisleyip, germeyi sevdi,
Her başa bir çorap örmeyi sevdi.
Rüşvetle işleri görmeyi sevdi,
Lâkin baban halkı sıktı evladım.

Yandaştı çalana biat etti hep,
Sahibin ardından koşup gitti hep.
Namuslu insanlar onu itti hep,
Sarsıldı yalları döktü evladım.

Paralel yapıda pusuya düştü,
Aklı pek ermedi bu nasıl işti.
Bir öyle bir böyle ortam değişti,
Baban daldan dala sekti evladım.

Nemrut’a özendi, Musa bozuldu,
Çarmıha sarıldı, İsa bozuldu.
Musa’ya yanaştı, asa bozuldu,
Mihraba çiviyi çaktı evladım.

İmam nikâhıyla aldı ananı,
Birkaç tane daha isterdi canı.
Düşünür göründü hep öte yanı,
Haramın üstüne çöktü evladım.

Hırsızlık babadan öğrenilirmiş,
Çalan birbirini iyi bilirmiş.
Baş hırsızdan sonra baban gelirmiş,
Belki sana tohum ekti evladım.

Baban çalsa bile çalmamalısın,
Mazlumun ahını almamalısın.
Babanın yanında kalmamalısın,
Bu millet babandan bıktı evladım.

Anlıyorum, baban en büyük yasın,
Açık etmiyorsun, sen de haklısın.
Yandaş saklasa da bir kısım basın,
Babanın resmini çekti evladım.

Mağdur görünüyor, oysa ki mağrur,
Boş bir bidon gibi babanda gurur.
Asalet üstünde iğreti durur,
Onu da Nevzatlar söktü evladım.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat