Utanıyorum

Keyif aldığım şeyler gün geçtikçe azalmakta hayatımda. 

Onlara yol veriyorum ve yerine yenisini koyamıyorum. 

'Kendim iyiyim şükür' demekle olmuyor işte. 

Onları düşündükçe her gün biraz daha umutsuzluklara çıkıyor sokağım ve bu sokaklar hüzünlü, karanlık, gökyüzünü göremediğimi hissediyorum bazen. 

Hadi diyorum kent hayatının gündelik telaşı arasında daha fazla üzülmeden, yıpranmadan dengeleri düzelteyim, kırlarda mis gibi kokan bir yürüyüş, kentin bilmediğim semtlerinde bir gezinti, deniz kenarında dalgaların sesini dinleyerek bir gün geçireyim derken yok olmuyor, yine o umutsuz sokaklara dalıyorum başım önüme düşüyor ve utanıyorum. 

Ne zaman sağalacak bu yara? 

Bu zulüm ne vakit son bulacak?