Uyarladıklarıma uydurduklarım... Ve içimin sesi!

Peki, ne yapmalı? Mesela kaleme ayna tutmak çözer mi? Görünür mü kelimelerim, yansır mı aynaya? ‘Gerçekte yansımazlar elbette…’ O halde kâğıtlar niye o görevi yerine getiremez ki sanki? Tıpkı gözlerin aynaya bakıp anlattıkları gibi özgürce, o beyaz sayfalara baksa kalemin teki, göstermez mi sahibinin kelimelerini en çıplak haliyle...

İllaki bir dil söylemeli mi dinlenmeyecekleri? İllaki bir el tutmalı o kalemi ve bastıra bastıra yazamadıklarımı karalamalı mı? Bu mu çözüm sadece... Bu bana bir yol olabilir ancak. Vardır başka bir yolu, olmalı… Bir bir yansımalı kelimeler, ayna sayfalarda... Parlamalı heceler, hissetmeli bakıldığını, baktıkça büyümeli punta punta gördüklerim/iz...

Off... Zaten iç sesim hala ortada yok, ben ne yapıyorum ki? Kendime derdimi oturmuş itinayla yanıyorum. Şimdi burada olsa ‘Şeytan diyor ki...’ Diye başlardı söze. Bana kızgın, illa muhalefet olmuş en üst seviyede. Ben de derdim tabi ‘Sen düşün, düşün sonra şeytanın üzerine at. Şeytan söylemez isterse uygular bence…’

Evet, aynen böyle…

Neyse bu beyaz görünen sayfalarda iş yok anlaşılan ‘O aynanın görevi diyor’ üstünden bir güzel atıyor söylediklerimi...

Rest çekmek lazım, şöyle mesela;  Güçlü ve sert bir tonda…

 ‘Bana bak kâğıt, ben o beyazlığına kanmam. Saf ve temiz ayaklarına kanmam çünkü olmuyor aynısı olmuyor. Amaaan göstermezsen, gösterme be! Bana kalem mi yok, kâğıt zaten çok... Çare dediğimiz nedir ki, bir çözümü -tabi dermansız dert ve hastalık dışında- öyle ya da böyle bulunabilen tükenmez bir şey değil mi?

Tut ki kalem, kâğıt yok...  Hani kâğıdı da çeviremedim sonuçta aynaya. Bende gider aynaya yazarım… Kalem yoksa kırmızı rujumu kullanırım, o biterse pembe rujuma geçerim, o da biterse yenisini alırım o da mı zor canım! Göründüğü gibi yazamam, çizemem belki gözlerimle gördüklerimi, ele avuca gelemeyen hislerimi…

Ama bulurum bir yolunu elbet, Olmadı mı? Aynaya yansıtırım elbet.  Böyle sıkıntı yok gibi yazdığıma bakma yine de sen… Aynısı olmadı diye korkarım ben. Hatta ben çıplakta yazamam kelimeleri, giydiririm harfleri, bağlarım birbirine cümleleri... Çünkü kalem değişse, sayfa değişse biliyorum kendimi… Yazan benim!  Ama işte aslı gibi olmasa, fotokopisi gibi olmasa ne çıkar? Diyorum duy diye… Duymazsan not yazarım altına koca koca harflerle; Gördüklerimin gözlerime bulanmış olan, hislerimin bol acılı, az buğulu uyarlamasıdır derim, çıkarım işin içinden...’

Çözümsüz çözümlerimden biri, geri adımlarımdan biri olur, kalır.

Yoksa yoksa, bu son duyduklarım iç sesimin yankıları mıydı? Geri mi dönüyor bana…

‘Hiçbir yere gitmemişti ki… Ama yine de içses yok farz edeli biz, aslı olmasa da olur diyoruz ya bunlarda iç ses uyarlamaları kalsın.’

Tabi ne de olsa tüm duygularımı ben duyurup, sonra duymazlıktan geliyorum.Bu durumda iç sesim o notun altına sadece bana not yazar hem de daha büyük harflerle;‘Kendini bil aman kendine şaşırma. Cevabı bil, yanlış soruyu sor… Çözüm yok, avuntular çok ne de olsa…’

Bütün bunları yazarken anlıyorum. Neyse ki hiç gitmemiş içimin sesi… Benim dilimle mırıldanmış durmuş… 'Dayanabiliyorum tamam mı?' Artık konuyu değiştirip, alakasız bir yere bağlama vakti geldi, slogan gibi olsun hatta öyle bir şey olsun ki moralimiz alt seviyeye ulaşmasın…

'Az kızgınlık, çok aşk!'

: ))

 …