Uyku

Belki Can Dündar’ın Milliyet'de kaleme aldığı 02/06/2008 tarihli “Uyku” yazısını okuyanlarınız olmuştur. Yoğun çalışmasından dolayı uyku ile olan mücadelesinden bahsetmiş sevgili Can Dündar. Vehbi Koç’un herkese önerdiği, İsmet Paşa’nın müdavimi olduğu yöntemi uyguluyorum ben demiş ve ne kadar geç yatarsa yatsın, aynı saatte kalkarak, öğleden sonra da yarım saatlik bir şekerleme ile olayı hallettiğinden bahsetmiş. Malum ömrümüzün önemli bir kısmı uykuda geçiyor, çok basit bir mantıkla yaklaşacak olursak ne kadar az uyursak o kadar süre daha fazla yaşamış olacağımızı söyleyebiliriz. Can Dündar’da yazısında bu mantıkla hareket eden ünlü dehalardan, onların “böl ve yönet” yöntemi ile nasıl uykuya meydan okuduklarından örnekler vermiş. Mesela, Leonardo da Vinci her 4 saatte bir yarım saat kestirirmiş. Yarım saatin sonunda kendiliğinden uyanır ve yine 4 saat çalışırmış. Böylece günde 3 saatlik uykuyla yaşarmış. Thomas Edison bu yöntemi her 3 saatte bir 15 dakika olarak uygulamış ve toplam uyku süresini 2 saate indirmiş.

Bunları neden yazıyorum derseniz, kıskandım doğrusu, o nedenle yazıyorum. Kendim gibi 8:30-17:30 arası ve benzeri varyasyonlarda çalışan, ve hatta evine çok daha geç saatte gitmek zorunda olan milyonları düşünecek olursak böyle bir şansımız yok ve emeklilik yaşınıda dikkate alırsak kolay kolay da olmayacak. Üniversite yıllarından hatırladığım sabah derse/sınava gidipte öğlen gelme şansım olduğunda yatağıma uzanır ve kısa süreli bir şekerleme yapardım. Uyandığımda ise sanki yeni bir güne başlıyormuşcasına zinde ve zihnim tazelenmiş bir şekilde günün kalan kısmına devam eder ve algılarım çok daha açık bir şekilde yaşayabilirdim.

Daha kolay ya da daha zor farketmeksizin bana yaptığı işte zamanı kullanma lüksüne sahip olan insanların varlığını hatırlattığı için Can Dündar’ın bu yazısı içimdeki kıskançlık tohumunun yeşermesine “ya da hadi gelin buna imrenme diyelim” sebep olmuştur... Bir gün o lüksü bize yaşatacağına inandığımız işe sahip olacağımız günlerin gelişine dek sevgiyle kalın...