Uykumuz var...

Hep bir şeylerin mücadelesini verdik yıllar boyu. Hep bir şeylere karşı, bir şeylerle savaştık. Yaşamak için böylesi gerekiyormuş gibi. Ve o bir şeylerin ne olduğunu anlayamadık yıllar yılı..Labirentler çizdik kendimize, birbirimize..

Keyifler, umutlar, korkular… Labirentte peynirini arayan bir fare gibi kendi peynirimizi aradık yıllarca.. Sızlanıp durduk, ağlayıp durduk.. Büyüdük sonra.. Bazılarımız fark etti bunu, bazılarımızsa bihaber.. Korktuk yağan karlardan, yağmurdan, üşümekten... Sonunda kendilerine benzedik bizi büyütenlerin tüm karşı koymalarımıza rağmen.. Tanımların peşine düştük -aşk'ın, sevgi'nin, toplum'un, insan'ın, acı'nın, sevincin- tüm insaniyetimizle. Yordu bizi tüm bu tanım arayışlarımız, tanımları hazırladığımız kalıplara koymaya çalışlarımız. Uykumuz geldi bazen, bazen uyanıklığımız.. Bazen kontrolden çıktık, bazense yoldan.. Her ne yaptıysak aynı çizgiye getirdi bizi birileri.. Sevemez olduk, nefret edemez olduk.Yaşananları yaşananlara devredemez olduk.

Peki kim olduk? Nereye gider olduk? Nelere tepki gösterir olduk? Nerede unuttuk bizi biz yapan parıltıları? Neyle savaşır olduk? İçimizden, kendi içimizden yaratılan öteki(!) insanla mı? O insanı yaratan insanla mı? Yoksa o insanın yaratılmasına izin veren esas kendi insanımızla mı? Biliyorum bu sorular böyle uzar gider hem de hiçbir sonuca varılamadan uzar gider. Satırları hoyratça, umursamazca doldurarak uzar gider. Beynimi uyutarak uzar gider..

Teslim oluşlarımız vuruyor kapılarımıza alacaklılar gibi dört bir yandan.. Bizi alacaklar gibi, benliğimizi, ruhumuzu, tüm biriktirdiklerimizi. Biliyorum gün gelecek bozacak bizi tüm haykırışlarımız, sorgulayışlarımız, özgürlüğün esiri oluşlarımız..Tüm çığlıklarımız, tüm sessizliğimiz. Ve o kadar sinsice, yavaşça gerçekleşecek ki... Tüm bunlar olurken bir sarsıntıyla uyanacağız uykumuzdan, bir titreme gelecek aniden sonra geçecek ve hiçbir şey hatırlamayacakmışçasına uyuyacağız tekrar, dalacağız mavi düşlerimize, kırıklıklarımıza, yalnız düşlerde onarabildiğimiz…