Uyuyamıyorum...

Uyuyamıyorum, loş ışığın aydınlattığı odamda, yatağımın içinde dönüp duruyorum. Belki uyumama yardımı olur düşüncesiyle gözlerimi sımsıkı kapatıp zihnimde her ne varsa boşaltıp kendimi huzurlu bir uykunun kollarına bırakmayı deniyorum ama olmuyor. Zihnimde yüzlerce düşünce ve duygu iç içe geçmiş ve devasa bir yumak oluşturmuş adeta onu çözüp atamıyorum.

Her şeyi çok fazla düşünüyorum ve sorun haline dönüştürüyorum galiba. Kendimi rahat bırakıp sadece hayatın akışına kaptırsam bu kadar dolu olmayacak zihnim ve içindeki düğümlenmiş iplikleri andıran düşünceler beni bu kadar yormayacak biliyorum. Ama insan çoğu kez kendisi için neyin doğru olduğunu bilse de o doğruları yaşama geçirmeyi başaramıyor. İşte benimki de o hesap.

Sürekli bir şeyler için panikleyerek ve endişe ederek yaşamak eziyetten başka bir şey değil. Birazda oluruna bırakılmalı hayat. Oluruna bırakılmalı derken, hiçbir şey için çaba harcamaya gerek yok evde oturun hiçbir şeyi kafaya takmadan keyfinize bakın demiyorum tabi. Ancak sürekli yapılması gerekenleri nasıl yapacağını düşünerek endişeli ve bezgin bir ruh haliyle yaşamanın insan sağlığı açısından son derece sakıncalı olduğunu üstüne üstlükte hiçbir sorunu çözmediğini gayet iyi biliyorum. Ama gelin görün ki iş uygulamaya geldi mi ben bunu başaramıyorum. Artık karakter özelliğimi, genlerden gelen bir şey mi, yoksa tamamen psikolojik mi bilemiyorum. Ama endişeli bir insanım işte.

Saat şu an 01.45 ve ben hala uyuyamıyorum. Birazdan yatağıma dönüp tekrar uyumayı deneyeceğim. Bu sefer zihnimdeki yaşamla ilgili tüm kaygıları silip kendimi uyku perisinin huzur veren kollarına bırakabileceğim konusunda oldukça umutluyum. Bakalım göreceğiz.